Drewno z racji swej budowy jest materiałem bardzo nietrwałym i dlatego bardzo rzadko trafia do klienta w całkowicie naturalnej postaci. Pod wpływem warunków naturalnych drewno ulega procesom biodegradacji. W powierzchniowych warstwach następuje rozkład celulozy i lignin stanowiących podstawowe składniki drewna. Powierzchnia drewna zmienia barwę i fakturę. W trakcie naturalnego użytkowania drewno podatne jest także na uszkodzenia mechaniczne. Kontakt drewna z cieczami doprowadza do jego spękania i wypaczania oraz powoduje głębokie przebarwienia, z kolei z codziennym użytkowaniem mebli nieodłącznie związane są uszkodzenia mechaniczne. Są jednak sposoby na zabezpieczenie drewna.

Impregnaty, bejce, barwniki czy lakiery potrafią zabezpieczyć drewno zarówno przed czynnikami atmosferycznymi, jak i przed uszkodzeniami mechanicznymi. Dodatkowym zadaniem lakierowania jest uszlachetnienie powierzchni wyrobu. Zastosowanie odpowiednich substancji chemicznych potrafi wydobyć z drewna dodatkowe walory. Można uwidocznić lub ukryć rysunek słojów. Barwniki mogą zarówno rozjaśnić, jak i przyciemnić drewno. Nałożenie powłoki ochronnej nie zawsze zabezpieczy powierzchnię mebla przed uszkodzeniem. Powłoka aby była skuteczna, musi być odpowiednio trwała. Dawni mistrzowie stolarstwa potrafili poświęcić budowie jednego mebla nawet kilka tygodni. Kolejne warstwy lakieru nanoszone były ręcznie. Stolarz miał czas, by wychwycić ewentualne wady drewna i skutecznie je wyeliminować lub zamaskować. Produkcja wielkoseryjna wymusza skrócenie procesu lakierowania mebla nawet do kilku godzin. Nigdy nie możemy przewidzieć jak będzie wyglądało drewno po naniesieniu lakieru lub barwnika. Stopień wchłaniania lakieru nie jest jednakowy dla różnych elementów drewna. Zależy od przekroju drewna, gęstości usłojenia a nawet od miejsca pozyskania drewna. Można wręcz powiedzieć, że drewno nie tyle przyjmuje barwniki, ile samo oddaje kolor i fakturę. Ciemne kolory potrafią ukryć wiele wad drewna, jednak lakiery jasne lub bezbarwne uwidaczniają każdy mankament. Przy produkcji wielkoseryjnej proces technologiczny musi być zunifikowany. Kluczowe staje odpowiednie przygotowanie powierzchni drewna jeszcze przed lakierowaniem.

Niemożliwe jest uzyskanie gładkiej powłoki lakierniczej bez odpowiedniego przygotowania powierzchni drewna. W pierwszym rzędzie konieczne jest odpowiednie suszenie i sezonowanie drewna. Kontrola wilgotności drewna gwarantuje, że po naniesieniu lakieru powierzchnia drewna nie będzie pękać, a naprężenia powierzchni nie doprowadzą do pękania powłoki lakierniczej. Zbyt niska wilgotność może spowodować pęcznienie drewna, a zbyt wysoka jego pękanie. Zalecana wilgotność drewna przeznaczonego do lakierowania wynosi 8-10 proc. dla elementów meblarskich i 13-15 proc. dla stolarki okiennej i drzwiowej. Element drzewny uzyskuje właściwy kształt i wymiar po obróbce strugarskiej i frezarskiej. Powierzchnia strugana czy frezowana nie zawsze jest idealnie gładka. Specyfika pracy strugarki powoduje, że powierzchnia drewna jest pofałdowana. Dopiero obróbka ścierna doprowadza powierzchnię do gładkości pozwalającej na naniesienie powłoki lakierniczej. Odpowiednia obróbka ścierna decyduje o jakości powłoki lakierniczej.