Aktualności i przegląd rynku

Dzielnica przemysłowa

Huset („dom”). To powszechnie lubiane miejsce spotkań, gdzie wciąż żywa jest dawna tradycja Svalbardu. Mamy tu kino, kawiarnię i doskonałą restaurację. Wcześniejsze barwy nie oddawały charakteru tego miejsca! Jest to jeden z nielicznych murowanych budynków w mieście i ma kształt typowy dla lat pięćdziesiątych. Chciałam zamaskować, schować ten budynek, jako że usytuowany jest on blisko miejsca, gdzie dolina się kończy, ustępując miejsca lodowcowi. Mimo iż Huset leży nieco na uboczu, ludzie zawsze znajdą do niego drogę, nie było więc potrzeby trąbić o jego obecności.

Domy jednorodzinne w rejonie Lia

Dzielnica przemysłowa. Dzielnicę przemysłową obok lotniska z jej szorstkim funkcjonalnym stylem można postrzegać jako swego rodzaju „rzeźbę” przedsionek rejonu wydobywczego). Z inicjatywą koloryzacji wystąpili tutaj robotnicy; przedstawiono im rysunki z pomysłami. To stanowiło punkt wyjścia i rejon zaczął stopniowo się zmieniać, częściowo za sprawą rzemieślników-zawodowców, a częściowo dzięki wspólnym wysiłkom ludzi. Stał się ożywionym miejscem pracy wśród węglowo-czarnego otoczenia. Zamieszkiwanie w mieście wiecznej zimy oznacza spędzanie dużej ilości czasu wewnątrz budynków. Czasami wyjście na zewnątrz jest prawie niemożliwe z powodu pogody. W takiej sytuacji można by się spodziewać, że wszystkie wysiłki zostaną skupione na projektowaniu wnętrz i życiu w środku budynków.

Jednak nie można zaprzeczyć, że wygląd zewnętrzny ma ogromne znaczenie, zarówno jako zewnętrzna strona naszego schronienia, jak też znane nam przyjazne środowisko kontaktów społecznych. Środowisko zewnętrzne stworzone przez człowieka jest areną zaangażowania obywateli i ich uczestnictwa w życiu społecznym oraz stanowi świadectwo ich tożsamości i w ten sposób wywiera ono wpływ na wszystkich mieszkańców. Jako zjawisko wizualne, barwa jest własnością każdego. W szerszym sensie możemy powiedzieć, że barwa stwarza możliwości dla dialogu między ludźmi oraz pomiędzy środowiskiem naturalnym, a tym stworzonym przez człowieka. Celowe wprowadzenie jakiegoś układu kolorystycznego do środowiska jest delikatną operacją, wymagającą zaangażowania uczuć i odczuwania środowiska. Większość z nas ma własne silne przekonania i poglądy na temat barw. Znalezienie czegoś, co satysfakcjonowałoby wszystkich, przypomina szukanie igły w stogu siana. Niektórzy uważają, że różnorodność, śmiałe kontrasty i złożone otoczenie są stymulujące i fascynujące, podczas gdy u innych wywołuje to dyskomfort i znużenie. Kuszące może się wydawać sięgnięcie po konwencjonalne sposoby wykorzystania barwy i dobrze znane nam ich kombinacje. Niezwykłe i nieoczekiwane połączenia mogą sprowokować ryk protestu, z drugiej zaś strony wszystkie zbyt dobrze znane kombinacje mogą dać nudne, nieciekawe środowisko życia. Główną koncepcją leżącą u podstaw opisanego projektu kolorystycznego było znalezienie równowagi pomiędzy tym, co chaotyczne, a tym, co monotonne w celu stworzenia stymulującego, lecz nie nazbyt skomplikowanego środowiska barwnego. Nowe rozwiązania często mogą wydawać się prowokacyjne i nie można zaprzeczyć, że mieszkańcy Longyearbyen czuli się nieswojo, gdy w 1983 roku rozpoczęto realizację nowej kompozycji kolorystycznej.