Już przy samym nanoszeniu powłoki z substratów nie będących przewodnikami (materiałów nie przewodzących) technika elektrostatyczna stanowi najbardziej wydajną alternatywę [2] [3]. Istnieją, rzecz jasna, takie rodzaje powłok lakierniczych, których nie można nanosić wspomnianą metodą elektrostatyczną. Jednakże nanoszenie tego typu powłok nie stanowi przedmiotu niniejszego opracowania.
W tym przypadku rozważa się raczej technologie nakładania powłok z lakierów będących przewodnikami (lakierów przewodzących), jakimi są z reguły lakiery wodnorozcieńczalne. Dla tego typu powłok lakierniczych muszą być spełnione następujące wymagania: wysoki współczynnik wydajności nakładania powłoki, substrat przewodzący lub substrat izolujący, automatyczna wymiana lakieru, napełnianie instalacji lakierem bez konieczności przerywania procesu produkcji. Spełnienie tych wymogów warunkuje między innymi wykorzystanie efektu oddzielenia potencjałów. Systemy oddzielenia potencjałów zapobiegają zwarciom pomiędzy uziemionymi zbiornikami lakieru i dyszami rozpylającymi znajdującymi się pod wysokim napięciem.
Jednakże przed przedstawieniem procesu oddzielania potencjałów i innych stosowanych rozpuszczalników, celowym jest omówienie technologii nakładania powłok lakierniczych z lakierów rozpuszczalnikowych z wykorzystaniem metody elektrostatycznego wspomagania procesu technologicznego. Zasadniczy przebieg procesu nakładania powłoki tą metodą przedstawia rysunek 2. Dozowanie lakieru (nie przedstawione na rysunku) następuje z uziemionego zbiornika. Dozownik, za pomocą którego lakier kierowany jest do rozpylacza, posiada również potencjał ziemi (potencjał zerowy). Sam rozpylacz znajduje się pod wysokim napięciem (80-90 kV), co powoduje naładowanie poprzez dzwon będącego z nim w kontakcie lakieru (ładowanie kontaktowe). Naprzeciw rozpylacza umieszczony jest uziemiony przedmiot, na który ma być nanoszona powłoka lakiernicza. W ten sposób pomiędzy rozpylaczem i wspomnianym przedmiotem zostaje wytworzone pole elektrostatyczne kierujące rozpylone, naładowane krople lakieru na uziemiony przedmiot i następnie osadzające je na jego powierzchni. W procesie tym można również nanosić powłoki lakiernicze na te powierzchnie, które są odwrócone w stosunku do rozpylacza (obejma). Wytworzone i utrzymywane przez cały czas trwania procesu pole elektrostatyczne umożliwia uzyskanie znacznie większego stopnia współczynnika wydajności nakładania powłok lakierniczych (WNP) w porównaniu z konwencjonalnymi metodami nanoszenia tychże powłok. Wzrastający udział lakierów wodnorozcieńczalnych w stosunku do lakierów rozpuszczalnikowych wymaga również zmiany metody postępowania w odniesieniu do rozpylacza, jak również samego umiejscowienia kropli lakieru na powierzchni przedmiotu poddawanego obróbce lakierniczej. Lakiery wodnorozcieńczalne nie mogą, ze względu na swoje wysokie przewodnictwo, przelatywać powyżej naładowanych styków znajdującego się pod wysokim napięciem rozpylacza, gdyż wytworzony „mostek elektryczny” spowodowałby w takim przypadku zwarcie z uziemionym zbiornikiem lakieru.
Komentarze (0)