Aktualności i przegląd rynku

Jeżeli wadę wykryto po naniesieniu lakieru nawierzchniowego, jedynym sposobem na odzyskanie surowca jest usunięcie powłoki lakierniczej i naniesienie nowej warstwy lakieru. Lakier nawierzchniowy z zasady jest bardzo twardy i odporny na zarysowania. Zebranie takiej warstwy przy zastosowaniu klasycznych narzędzi ściernych, takich jakie są stosowane do szlifowania drewna jest zbyt pracochłonne. Do usunięcia grubej warstwy twardej powłoki lakierniczej można by zastosować papier ścierny o niskiej granulacji np. P36. Operacja taka wiąże się jednak z niebezpieczeństwem uszkodzenia powierzchni płyty oklejonej cienkim fornirem. Zastosowanie narzędzi ściernych o wyższej granulacji pozwoli na bezpieczniejszą pracę, jednakże wiązać się będzie z koniecznością kilkakrotnego szlifowania uszkodzonego elementu. Dodatkowo, klasyczne pasy na podłożu papierowym są narażone na uszkodzenia mechaniczne. Do usuwania powłok lakierniczych należy zastosować pas ścierny z ziarnem ceramicznym na twardym podłożu poliestrowym. Ziarno ścierne z ceramicznego tlenku glinu zapewnia niewiarygodną skuteczność szlifowania i możliwość zbierania dużych naddatków przy zastosowaniu wysokich granulacji. Jednocześnie ceramiczny korund pozwala na uzyskanie znacznie mniejszej chropowatości powierzchni niż klasyczny korund. Przykładowo, pas z ziarnem ceramicznym o granulacji P40 zapewnia skuteczność szlifowania podobną do pasa korundowego o granulacji P36, jednocześnie pozostawiając chropowatość powierzchni zbliżoną do tej, jaką uzyskalibyśmy po szlifowaniu pasem z ziarnem korundowym o granulacji P50. Dodatkowo, podłoże poliestrowe zapewnia odporność pasa na uszkodzenia mechaniczne. Wodoodporne płótno poliestrowe pozwala także na łatwą regenerację zapchanego pasa. Wszelkiego rodzaju przeszlify i niedoszlifowania mogą powstać zarówno na etapie szlifowania, jak i nanoszenia powłok lakierniczych. Przeszlify na krawędziach lub na środku elementów często zdarzają się, zwłaszcza przy szlifowaniu wąskimi pasami. Problem pojawia się najczęściej wskutek przechowywania pasów ściernych w niewłaściwych warunkach. Zbyt niska wilgotność w pomieszczeniu magazynowym powoduje wysuszanie papieru, co w konsekwencji doprowadzić może do wyginania się pasa w kierunku podkładu. Zbyt wysoka wilgotność może spowodować wyginanie się pasa w kierunku ziarna.

W celu zniwelowania tego zjawiska należy zastosować odpowiednio wysoką siłę docisku pasa do obrabianej powierzchni. Jednak siła docisku ziarna ściernego do materiału obrabianego w każdym punkcie jest różna, co doprowadzić może do przeszlifów warstwy lakieru podkładowego oraz powstania „dzikich rys”. (rys. 1.) Wyprowadzenie tych rys jest albo nieekonomiczne – jak to w przypadku forniru – lub wręcz niemożliwe, co ma miejsce przy przeszlifach cienkich powłok lakierniczych. Wyjściem z tej sytuacji może być utrzymanie reżimu przechowywania pasów w warunkach optymalnej temperatury i wilgotności bądź zastosowanie pasów ściernych na podłożu płóciennym, które są mniej wrażliwe na warunki atmosferyczne. Niedostateczna gładkość powierzchni lakieru wiąże się najczęściej z niewłaściwym przygotowaniem powierzchni lakieru podkładowego. Odpowiednio gładką powierzchnię lakieru nawierzchniowego można uzyskać tylko na powierzchni, która jest właściwie wyszlifowana. Najistotniejsze jest, by lakier podkładowy był jednolicie zmatowiony. Celem szlifowania międzyoperacyjnego powłok lakierniczych jest „rozwinięcie” powierzchni, co pozwala na lepszą adhezję lakieru nawierzchniowego. Lakier nawierzchniowy naniesiony na powierzchnię zmatowioną posiada inną gładkość i stopień połysku niż nałożony bezpośrednio na lakier nawierzchniowy.