Od dawna w kabinach lakierniczych stosowano system nadciśnienia, tzn. wentylator nawiewny miał większą wydajność o ok. 5 proc. i wyższe ciśnienie o ok. 15 proc.
Układ taki zapewniał kurtynę powietrzną przed przedostawaniem się zapyleń do lakierni. Oczywiście, przy nieszczelnościach opary rozpuszczalników wydostawały się na zewnątrz lakierni. Stąd powstały strefy zagrożenia wybuchowego wokół pomieszczenia lakierni. Następnie zaczęto budować kabiny lakiernicze (szczelne komory) przy zachowaniu systemu wentylatorów nawiewnego i wyciągowego o różnych wydajnościach – współpraca szeregowa wentylatorów. Przy postępującym zanieczyszczaniu się filtra wyciągowego zwiększa się opór przepływu na wentylatorze wyciągowym. Zmienia się jego charakterystyka. Wydajność wentylatora nawiewnego działającego samodzielnie jest większa od wydajności sumarycznej wentylatora nawiewnego i wyciągowego. Wentylator nawiewny przy współpracy z wentylatorem wyciągowym musi pokonać nie tylko opór sieci, ale także opór wentylatora wyciągowego. Wentylator wyciągowy działa wtedy także jak urządzenie dławiące. Efektem tego jest zmniejszanie się wydajności wentylatora nawiewnego, czyli sprawność odprowadzania oparów rozpuszczalników z kabiny. Tym samym zmniejsza się skuteczność ochrony przed trzema podstawowymi rodzajami zagrożeń w kabinie: wybuchem, pożarem i skażeniem ludzkiego organizmu. Wzrasta zagrożenie zdrowia i bezpieczeństwa lakiernika. Układy regulacji nadciśnienia stosowane w niektórych zachodnich (zwłaszcza włoskich i hiszpańskich) kabinach pozwalają na utrzymanie nadciśnienia w kabinie lakierniczej na stałym poziomie. Oczywiście wszystko działa, jeżeli kabina jest szczelna i posiada jedną maszynownię. W przypadku, gdy kabina jest nieszczelna lub otworzymy jej drzwi, nadmiar ciśnienia wydostanie się na zewnątrz kabiny wraz z oparami rozpuszczalników. W przypadku kabin dużych, gdzie pracuje kilka maszynowni, konieczne jest instalowanie wrót wewnątrz kabiny, jeżeli chcemy pracować w kabinie systemem strefowym.
W kabinie musi być równe ciśnienie nadmuchu i wyciągu. Otrzymujemy układ, w którym nawet przy szeroko otwartych wrotach zewnętrznych nic nie wydostaje się na zewnątrz ani nie dostaje się do wewnątrz kabiny. Pozwala to na przykład lakierować w krótkich kabinach długie pojazdy “na raty” (połowa samochodu w kabinie, a druga na zewnątrz). Układ takiej regulacji pozwala również w dużej kabinie, przy kilku maszynowniach, pracować strefowo. Takie testy przeprowadziliśmy między innymi w Zakładach Naprawy Autobusów i Tramwajów w MPK Łódź, gdzie kabina o długości 16 metrów podzielona była na dwie strefy pracy i obsługiwana przez dwie niezależnie pracujące maszynownie. Jednocześnie w jednej strefie suszone były elementy w temperaturze +60oC, a w drugiej lakierowano elementy w temperaturze +21oC. Strefa zmieszania laminarnego powietrza na granicy stref wyniosła 1 metr. Przy otwartych wrotach zewnętrznych w strefie suszenia +60oC w oddaleniu 1 metra od światła otworu wrót temperatura była równa temperaturze otoczenia poza kabiną. Tej technologii nikt inny nie stosuje. Potwierdził to Zespół Rzeczników Innowacji Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT, przyznając temu rozwiązaniu (pod nazwą “Wielkogabarytowa, beznadciśnieniowa, pneumatycznie sekcjonowana kabina lakiernicza “) status innowacyjności i dotację Ministerstwa Edukacji. Dzięki temu rozpoczęto proces uzyskania patentu europejskiego.
Komentarze (1)