Na rysunkach 3 - 6 zamieszczono uzyskane wyniki badań. Ich analiza wykazała, że proponowane w normie CEN/TS 15186:2005 ostrza (R=0,3 mm, kąt 60° i R= 0,5 mm) dość dobrze różnicują powierzchnie meblowe pod względem odporności na zarysowanie w obrębie tego samego rodzaju wykończenia. Poszczególne przedziały odporności przedstawiono w poniższym zestawieniu:
Metoda A, pod względem odporności na zarysowanie umożliwiła dobre różnicowanie powierzchni uszlachetnionych lakierami transparentnymi oraz lakierami kryjącymi (emalie i nadruki). Różnica między najmniej a najbardziej odporną powierzchnią była rzędu 10N. Mniejsze różnice (rzędu 5N) stwierdzono w przypadku powierzchni wykończonych foliami oraz laminowanych płyt wiórowych.
Metoda B, pod względem odporności na zarysowanie, umożliwiła najlepszą zdolność różnicowania powierzchni wykończonych głównie lakierami transparentnymi. W tej grupie materiałowej najsłabsza próbka charakteryzowała się odpornością na zarysowanie na poziomie 3N a najsilniejsza wykazała odporność większą niż przyjęty zakres badań, tj. powyżej 20N. Dość dobrze różnicuje także emalie i nadruki oraz folie sztuczne (11->20N i 12-19 N). Metoda B nie nadaje się natomiast do różnicowania powierzchni laminowanych płyt wiórowych (KC). W przypadku tych materiałów odporność na zarysowanie mieściła się w przedziale 17 ≥ 20N.
Wyniki przeprowadzonych badań wykazują, że niezależnie od metody badania, laminowane płyty wiórowe (KC) charakteryzują się największą odpornością na zarysowanie. Mniejszą odporność stwierdzono w przypadku próbek wykończonych emaliami i nadrukami oraz foliami sztucznymi. Zdecydowanie najmniejszą odporność wykazały powierzchnie uszlachetnione lakierami transparentnymi.>Różnicowanie różnych typów wykończeń
Analiza wyników odporności na zarysowanie powierzchni meblowych uszlachetnionych badanymi materiałami wykazała, że metodą B nie można jednoznacznie różnicować poszczególnych typów wykończeń. Odporność powierzchni wykończonych lakierami transparentnymi, emaliami oraz nadrukami może być równie wysoka (≥20 N) jak odporność powierzchni laminowanych płyt wiórowych (rys. 3 i 4 oraz rys. 6). Stwierdzono ponadto, że metoda B, ze względów technicznych, nie nadaje się do różnicowania dwóch z czterech badanych grup materiałów (emalii i nadruków oraz laminatów). W przypadku tych wykończeń w ponad 50 % badanych powierzchni stwierdzono większą (≥20 N) odporność niż przyjęte w metodzie zakresy obciążeń ostrza (1-20N).
