Dyrektywy Unii Europejskiej, a w szczególności Dyrektywa o Emisji Rozpuszczalników 1999/13/EC i 2004/42/EC oraz Zintegrowana Dyrektywa o Zapobieganiu i Ograniczaniu Zanieczyszczeń, spowodowały zmiany w ustawodawstwie polskim dotyczącym ochrony środowiska. Ich efektem są nowe tendencje w rozwoju środków do zabezpieczeń antykorozyjnych dostosowujące je do nowych wymagań.
Wśród farb o zmniejszonej zawartości substancji stałych największe znaczenie mają farby alkidowe, epoksydowe i poliuretanowe.
Farby alkidowe
Farby alkidowe są powszechnie używane w środowiskach o małej i średniej agresywności korozyjnej. O szerokim zakresie ich stosowania decyduje cena i łatwość aplikacji. Alkidowe farby high solids oparte są na żywicach o mniejszej masie cząsteczkowej niż farby tradycyjne. Z tego względu mogą w pierwszym etapie wysychać wolniej, gdyż do usieciowania alkidowej żywicy niskocząsteczkowej potrzebny jest dłuższy czas niż do usieciowania tradycyjnej wysokocząsteczkowej żywicy alkidowej. Zawartość VOC w alkidowych farbach high solids wynosi ok. 340 g/l, a w tradycyjnych 400-500 g/l. Tego typu farby znajdują jedynie zastosowanie na obiektach mostowych przy renowacji o wymaganej trwałości do 5 lat.
Farby epoksydowe typu high solids i bezrozpuszczalnikowe są dostępne na rynku od lat. Zastosowanie małocząsteczkowych żywic epoksydowych oraz małocząsteczkowych utwardzaczy aminowych pozwoliło na ograniczenie lub wyeliminowanie rozpuszczalników z farb epoksydowych, ale jednocześnie spowodowało pogorszenie pewnych właściwości powłok, w porównaniu z tradycyjnymi powłokami rozpuszczalnikowymi. Możliwości łączenia żywic epoksydowych z utwardzaczami w farbach high solids i bezrozpuszczalnikowych są ograniczone, co ogranicza również właściwości wyrobów. Niskocząsteczkowe żywice epoksydowe do wytwarzania farb o zwiększonej zawartości substancji stałych działają drażniąco na skórę. Do nakładania farb bezrozpuszczalnikowych konieczna jest specjalna aparatura natryskowa. Jednak zalety farb bezrozpuszczalnikowych są niezaprzeczalne.
Podstawowe zalety to:• bardzo niska wartość VOC – typowa 25 g/l;
• brak palnych rozpuszczalników;
• dobra odporność na chemikalia – gruba, nieporowata powłoka;
• możliwość uzyskania grubej powłoki w jednej warstwie.
Możliwe jest, że farby tego typu staną się w przyszłości powszechnie używanymi wyrobami lakierowymi, ze względu na bardzo niski poziom VOC. Jednak ich aplikacja może być nadal problemem, ze względu na dużą lepkość. Jednym z rozwiązań może być podgrzanie farby w celu obniżenia jej lepkości. Podgrzanie farby o 100°C może obniżyć lepkość o połowę, ale skraca jednocześnie czas przydatności do stosowania. Najlepszym sposobem jest zastosowanie podgrzewanej aparatury do natrysku obydwu składników oddzielnie. Badania nad bezrozpuszczalnikowymi farbami epoksydowymi zmierzają w kierunku opracowania odpowiednich rozcieńczalników reaktywnych, które rozcieńczają farbę, a jednocześnie wbudowują się w powłokę, nie zanieczyszczając środowiska. W przypadku bezrozpuszczalnikowych farb epoksydowych, oprócz dużej lepkości i krótkiego czasu przydatności do stosowania, wadą jest również dłuższy czas schnięcia oraz mniejsza giętkość powłok. Rozwiązaniem wyżej wspomnianych problemów może stanowić nowy rodzaj utwardzacza, oparty na fenalkaminach, pochodzących z łupin nerkowca. Utwardzacz ten łączy zalety tradycyjnych utwardzaczy opartych o aminy alifatyczne – szybkie utwardzanie, dobra odporność powłok na chemikalia – z zaletami tradycyjnych utwardzaczy poliamidowych – mała toksyczność, duża elastyczność i również bardzo dobra chemoodporność powłok. Ponadto fenalkaminy oferują dobrą zgodność ze wszystkimi typami żywic epoksydowych i zapewniają utwardzenie powłok w różnych warunkach atmosferycznych. Farby epoksydowe HS są szeroko stosowane przy zabezpieczaniu zarówno nowych obiektów, jak i podczas prac renowacyjnych. Wiele z nich dostosowane jest również do nakładania na gorzej przygotowane podłoże.
Komentarze (0)