Problem - emisja LZO w lakierniach przemysłowych
Po raz pierwszy sprawa emisji rozpuszczalników organicznych do atmosfery przybrała postać formalnego zobowiązania do ograniczeń emisji jako protokół z Goteborga. Kolejnym krokiem była „dyrektywa Rady Unii Europejskiej 1999/13/WE z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie ograniczenia emisji lotnych związków organicznych spowodowanej użyciem organicznych rozpuszczalników podczas niektórych czynności i w niektórych urządzeniach.”
Dyrektywa ta była bazą dla powstających w państwach Unii ustaw i rozporządzeń dostosowujących prawo państw członkowskich do wspomnianej dyrektywy. Poszczególne państwa członkowskie mogły w swoim prawodawstwie zaostrzyć kryteria i przepisy proponowane przez Radę Unii Europejskiej lub pozostawić wymagania na poziomie proponowanym przez Radę. Francja, na przykład, pozostawiła kryteria i normy na możliwie niskim – dopuszczalnym przez Radę poziomie, rząd Polski kryteria te z własnej woli zaostrzył. Polskim dokumentem prawnym, będącym transkrypcją dyrektywy jest Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 sierpnia 2003 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. Nr 163, poz. 1584). W 2005 r. rozporządzenie to zostało znowelizowane i aktualnym dokumentem jest Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 20005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. z dnia 29 grudnia 2005 r.). Cykl artykułów, który przygotowaliśmy ma przybliżyć czytelnikowi praktyczne problemy związane z emisją LZO do atmosfery i wprowadzaniem standardów opisanych przez rozporządzenie. Krok po kroku przedstawimy metodykę obliczeń, sposoby dokonywania pomiarów oraz rozwiązania problemów. Oczywiście traktowanie Rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie standardów emisyjnych z instalacji rozdzielnie – poza innymi aktami prawnymi dotyczącymi ochrony środowiska jest niemożliwe, nad rozporządzeniem są przecież akty prawne nadrzędne, jednak postaramy się omawiać tylko problematykę redukcji emisji LZO w odniesieniu do tego jednego aktu prawnego. Inne akty prawne są znane czytelnikom od dawna i ich interpretacja nie nastręcza już wielkich trudności.
Na początku warto wyjaśnić czym są w rozumieniu rozporządzenia LZO. Lotne Związki Organiczne (ang: Violant Organic Compounds) to związki organiczne mające w temperaturze 293,15 st. K (czyli 20 st. C) prężystość par nie mniejszą niż 0,01 kPa, względnie posiadające analogiczną lotność w szczególnych warunkach użytkowania. Jeśli więc oceny preżystości oceniamy w niższej lub wyższej temperaturze, zmienia się ona liniowo. Niestety taką prężystość mają typowe dla przemysłu farbiarskiego rozpuszczalniki: aceton, ksylen, octan butylu, toluen, alkohole i inne popularne rozpuszczalniki. W paragrafie 31 rozporządzenie szczegółowo wyjaśnia też, że LZO to tylko te rozpuszczalniki organiczne, które stosuje się do rozpuszczania, konserwacji, regulacji lepkości i napięcia powierzchniowego – rozpuszczalniki organiczne podlegające w procesie produkcyjnym przemianie chemicznej na inne związki nie są LZO. Jest to zrozumiałe, gdyż tylko rozpuszczalniki niezwiązane chemicznie z innymi cząsteczkami będą odparowywały w procesie schnięcia.
Komentarze (0)