Obecnie jako biocydy do farb stosowane są głównie pochodne różnych związków organicznych. Skutecznymi środkami o działaniu mikrobiologicznym są związki zawierające atomy S, Se oraz N. Wymieniane są m.in. związki heterocykliczne zawierające atomy siarki i azotu (izotiazolinony, benzizotiazolinony i tiokarbaminiany), pochodne o strukturze imidazolu (zawierające siarkę i selen) oraz związki kompleksowe-pochodne ditiokarbonianów, ditiokarbonianów i związków fosforu. Najczęściej stosowane są: związki z grupy ditiokabaminianów, pochodne tioftalimidowe, pochodne benzimidazolu, pochodne izotiazolin, pochodne merkaptobenztiazolu oraz pochodne mocznika. Wprowadzenie Dyrektywy Produktów Biobójczych (BPD) 98/8/EC, która w pełnym zakresie będzie obowiązywać w krajach Unii Europejskiej w roku 2008, już obecnie znacznie ograniczyło liczbę stosowanych środków biobójczych. W Polsce wprowadzenie i obrót produktów biobójczych reguluje ustawa z dn. 13 września 2002 r. o produktach biobójczych (Dz.U. Nr 175, poz. 1433 wraz z późn. zm). Producenci farb zobowiązani są do stosowania jako substancji konserwujących i zabezpieczających środków zawierających notyfikowane i zidentyfikowane substancje czynne. W szczególnych przypadkach należy znać klasyfikację środków biobójczych, jakie zostały zastosowane, zgodnie z kartami bezpieczeństwa wydanymi przez dostawców. Producenci tych środków zobowiązani są do informowania o możliwych zmianach w klasyfikacji substancji aktywnych w celu opracowania nowych receptur farb. Znacznemu zmniejszeniu uległo stosowanie związków będących donorami formaldehydu. W przypadku wielu środków zaostrzono kryteria ich stosowania (m.in. izotiazolonów i karbendazymu). Izotiazolony, ze względu na szeroką efektywność wobec bakterii, grzybów pleśniowych oraz drożdży, a także ze względów ekonomicznych, są często stosowane jako skuteczne środki biobójcze. Z grupy karbaminianów, skutecznym fungicydem stosowanym do ochrony powłok przed działaniem mikroorganizmów jest karbendazym. Zazwyczaj jest on stosowany jako kompozycja z innymi substancjami aktywnymi np. z izotiazolinami. Dobór rodzaju i ilości biocydów wprowadzanych do farb powinien być dokonany na podstawie testów mikrobiologicznych, aby zapewnić skuteczną ochronę pomalowanej powierzchni przed działaniem grzybów i innych drobnoustrojów, przy najmniejszej, koniecznej ilości środka aktywnego. Farby dające powłoki o podwyższonej odporności na działanie mikroorganizmów można polecić do stosowania na ścianach narażonych na rozwój grzybów, po całkowitym usunięciu wcześniej powstałych zarodników pleśniowych. Producenci farb o działaniu biobójczym zalecają w takich przypadkach, wykonanie sanityzacji ścian przed malowaniem, przy użyciu odpowiednich preparatów zawierających biocydy. Sanityzacja (dezynfekcja) ścian oznacza szybkie zniszczenie form wegetatywnych drobnoustrojów lub ograniczenie wzrostu możliwie dużej liczby mikroorganizmów. Skuteczność działania powłok farb o właściwościach biobójczych zależy od wielu czynników, jak stan malowanego podłoża oraz warunków panujących w otoczeniu (nasłonecznienie, wilgotność, temperatura). Farby dające powłoki o podwyższonej odporności na działanie mikroorganizmów są szczególnie zalecanie i przydatne do malowania pomieszczeń, w których powinny być przestrzegane wysokie wymagania higieniczne, np. w zakładach przetwórczych w przemyśle spożywczym, w przemyśle farmaceutycznym, kosmetycznym, w jednostkach służby zdrowia, w magazynach żywności itp. Stosowanie tych farb jest sposobem na osiągnięcie podwójnego celu – estetycznego, dekoracyjnego wyglądu pomieszczeń i ich ochrony przed infekcjami mikrobiologicznymi.
Komentarze (0)