Parametry fizyko-chemiczne i technologiczne w doborze farb
Nakładanie farb i lakierów na podłoża metalowe (powłoki antykorozyjne i izolacyjne), na szkło, ceramikę, tworzywa i tkaniny musi zapewnić szczelność, fakturę, powtarzalną barwę, grubość, dobrą przyczepność i projektowaną trwałość.
Technologie elektrostatyczne nakładania farby i lakieru lub tylko wspomagane siłami pola K= stawiają wytwórcom farb wymogi w zakresie parametrów i składu chemicznego: o lepkość H (wg IV kubka Forda), o napięcia powierzchniowego farby ?p, o rezystywność objętościowej v [?. m], o przenikalności dielektrycznej, o składu chemicznego żywicy, o zastosowanych barwników, o czasu naturalnego schnięcia lub innej metody utwardzania (UV, podczerwieni, promieni laserowych itp.) o niskiej szkodliwości środowisku przez składniki lotne, o dobrej rozlewności, o szybkości odparowania składników lotnych z powierzchni zatomizowanych cząstek w polu elektrycznym K=, o nieujawniania się efektu tzw. skórki pomarańczowej, o dobrego wchłaniania fazy gazowej, o dobrej przyczepności do określonego podłoża.
Wymaga się też w procesach lakierowania, aby warstwy farby lub lakierów miały wysoką wytrzymałość elektryczną Kp [kV/mm]. Niekiedy też trzeba uzyskiwać małą tzw. stałą czasu półzaniku ładunków elektrostatycznych - dotyczy to wyrobów i konstrukcji wolnych od ładunków elektrostatycznych. W wielu konstrukcjach powłokę musi cechować odporność na wybrane chemikalia lub na ścieranie.
Dla prawidłowego toku procesu lakierowania elektrostatycznego najważniejsze są: o prawidłowo dobrane w, o rezystywność v, o lepkość H, o napięcie powierzchniowe p, o odporność na parowanie rozpuszczalnika w polu K= (na powierzchni cząstek mgły lakierniczej).
Komentarze (0)