Aktualności i przegląd rynku

- powłoka niepigmentowana alkidowa – ubytek ok. 10 μm/rok;

- to samo spoiwo z bielą tytanową (SOP 15%) – ubytek ok. 3 μm/rok;

- to samo spoiwo z czerwienią żelazową (SOP 15%) – ubytek ok. 1,5 μm/rok.

Duże znaczenie dla odporności pokrycia na działanie promieni UV odgrywa SOP (stężenie objętościowe pigmentów). Powłoki nawierzchniowe dla uzyskania wysokiego połysku nie mogą mieć większe SOP niż 20%, a dolną granicę, która wynosi 5%, limituje zdolność krycia. Pigmenty mogą promienie słoneczne absorbować, odbijać lub transformować. Istotny jest również kolor pigmentu. Do pigmentów odbijających promienie słoneczne należy np. wypływający płatkowy pigment aluminiowy oraz mikroperełki ceramiczne. Płatki szklane, aluminiowe, mika krzemionkowa i błyszcz żelazowy spowalniają dyfuzję O2, H2O i agresywnych gazów, a więc przeciwdziałają degradacji spoiwa i wydłużają drogę elektrolitu do przestrzeni międzyfazowej.

Zmiany chemiczne wewnątrz powłoki w pierwszej fazie objawiają się obniżeniem połysku, czasem nieznaczną zmianą barwy. Druga faza zniszczeń obejmuje stopniowy wzrost twardości powłoki, co często prowadzi do wyzwolenia napięć zmniejszających wewnętrzną spoistość, występuje kredowanie. W przypadku silnego kredowania może nastąpić znaczny ubytek grubości powłoki; zależy to od rodzaju spoiwa, pigmentów i wypełniaczy. Ostatnim etapem starzenia się powłoki jest występowanie spękań. Przyczyna spękań tkwi w naprężeniach występujących w powłokach. Naprężenia występujące bezpośrednio po nałożeniu farby są przede wszystkim wynikiem reakcji polimeryzacji oraz dyfuzji resztek rozpuszczalnika przez częściowo zestalony film. Naprężenia w trakcie eksploatacji powłoki powstają w wyniku zmian temperatury i wilgotności, ekstrakcji rozpuszczalnych w wodzie cząstek lub migracji komponentów powłoki w filmie. Spękania mogą być powierzchniowe, wgłębne, np. skórka krokodylowa lub tzw. mudcracking, zależnie od typu i wielkości naprężeń. Z czasem na powierzchni powłoki pojawiają się wypukłości i wgłębienia jako następstwa zmian erozyjnych, a pod powłoką pierwsze produkty korozji, które stopniowo ją przebijają. W następstwie coraz większe obszary powłoki pokrywają się produktami korozji, następuje utrata przyczepności do podłoża i międzywarstwowej, powłoka może się łuszczyć i odpadać. Czasami tym zjawiskom towarzyszy spęcherzenie, szczególnie wtedy, kiedy z powierzchni nie usunięto w wystarczającym stopniu zanieczyszczeń jonowych.