- Renowacja wymagająca całkowitego usunięcia pokrycia – utrata przyczepności do podłoża i międzywarstwowej, destrukcja i degradacja spoiwa farby. Przekorodowania przekraczają 15% powierzchni. Jest to najmniej korzystna, z ekonomicznego punktu widzenia, renowacja. Wymaga usunięcia całej zdegradowanej powłoki, co wiąże się z dużymi kosztami materiałowymi (ścierniwo, farby, rozpuszczalniki, woda), kosztami za korzystanie ze środowiska (utylizacja zużytego ścierniwa wymieszanego z powłoką), opłata za zanieczyszczenie powietrza (zapylenie, emisja substancji lotnych). Dodatkowo, przy renowacji obiektów zabezpieczanych przed 1995 r. należy zbadać powłoki przeciwkorozyjne na obecność toksycznych pigmentów (minia ołowiowa, związki chromu VI), gdyż ich obecność kwalifikuje usuwane powłoki do odpadów niebezpiecznych. Usunięcie całej zdegradowanej powłoki. Oczyszczenie do określonego stopnia przygotowania wg PN-EN ISO-8501-1. Osiągnięcie zadanego kształtu profilu powierzchni wg PN-EN-ISO 8503-2.
Jeżeli na konstrukcji przeznaczonej do renowacji pozostają fragmenty powłoki, to nowo nakładane pokrycie musi być dobrane z dużą odpowiedzialnością. Bardzo często popełnianym błędem jest nie wykonanie próby kompatybilności nowej powłoki ze starą, na ogół nieznanego typu i rodzaju. Eksploatowane pokrycie, pomimo bardzo dobrego stanu, jest zawsze bardziej porowate, aniżeli było w momencie nakładania. Zastosowanie farby do renowacji posiadającej agresywne rozpuszczalniki może spowodować ich retencję w starej powłoce, spęcznienie, a nawet utratę przyczepności. Idealnym rozwiązaniem jest stosowanie do renowacji tych samych farb, które były użyte przy pierwotnym zabezpieczeniu, dlatego przy budowie dużych instalacji i obiektów celową byłaby procedura od dawna stosowana w okrętownictwie – opracowywania tzw. dokumentacji zdawczej, w której m.in. podane byłyby podstawowe informacje o zabezpieczeniu przed korozją – typ powłoki, nazwa handlowa farby, liczba warstw, grubość pokrycia, producent farb, parametry procesu czyszczenia i aplikacji. W przeciwnym wypadku, obok właściwego przygotowania powłoki pozostającej na konstrukcji (usunięcie zanieczyszczeń, luźnych fragmentów, zszorstkowanie itp.), celowym jest przed przystąpieniem do malowania wykonanie próby współdziałania powłok. W tym celu, na fragmencie konstrukcji o pow. 1 mkw. należy nałożyć przewidziane do renowacji farby i po wyschnięciu (utwardzeniu – w przypadku wyrobów dwuskładnikowych) ocenić przyczepność międzywarstwową oraz zewnętrzny wygląd pokrycia. W tym ostatnim przypadku należy zwrócić uwagę na ewentualne wystąpienie następujących wad: unoszenie pokrycia, przenikanie międzywarstwowe (krwawienie), zmarszczenia, ukłucia igłą, kratery i rozmiękczanie starej powłoki. Jeżeli nie wystąpiły żadne z wymienionych wad, a przyczepność międzywarstwowa nie budzi zastrzeżeń, można przystąpić do procesu renowacyjnego malowania. Przy doborze powłok do renowacji należy się kierować również tymi samymi kryteriami, co przy początkowym doborze zabezpieczenia, a więc agresywnością środowiska eksploatacji, wymaganą trwałością pokrycia, porą roku, na którą przewidziane są prace malarskie, ochroną środowiska i zdrowia pracowników, możliwościami zastosowania określonych technik przygotowania powierzchni i aplikacji farb.
