Lotne inhibitory korozji
Nowym rozwiązaniem w dziedzinie inhibitorów korozji są inhibitory działające w fazie pary wodnej (o dostatecznej prężności pary), mogące wykazywać katodowy lub anodowy mechanizm działania. Są to np. etanoloaminy, amyloaminy, morfolina i jej pochodne, pochodne cykloheksyloaminy. W literaturze inhibitorów korozji działających w fazie pary wodnej, wyróżnia się dwa ich określenia – jedne, to tak zwane vapor-phase corrosion inhibitors (w skrócie VPCI), czyli inhibitory korozji fazy gazowej oraz volatile corrosion inhibitors (w skrócie VCI), czyli lotne inhibitory korozji. Bardzo często wykorzystuje się je do ochrony przed korozją atmosferyczną wyrobów metalowych w przestrzeniach zamkniętych. Niezależnie od określeń, inhibitory takie są lotnymi związkami, które adsorbują się na metalowych powierzchniach i zapobiegają korozji według różnych mechanizmów. Zahamowanie procesu anodowego lub katodowego połączone jest często ze zjawiskiem pasywacji powierzchni metalu. Inhibitory tego typu są otrzymywane z alifatycznych lub cyklicznych amin i ich pochodnych, jak np. azotyny o wysokiej prężności par. W związku z tym pojawiły się nowoczesne, ekologiczne rozwiązania typu pakowania olbrzymich stalowych elementów konstrukcyjnych w papier makulaturowy nasycony odpowiednimi inhibitorami fazy gazowej albo dodawanie takich inhibitorów w trakcie sporządzania elementów betonowych i żelbetowych bezpośrednio do masy wiążącej. Kolejną dziedziną zastosowania inhibitorów fazy gazowej jest eksploatacja urządzeń i mikrourządzeń mechaniki precyzyjnej, najczęściej w elektronice. Na przykład zamknięte, gotowe do montażu i stosowania podzespoły napędów nośników pamięci urządzeń elektronicznych podlegają różnego rodzaju cyklom pracy, co powoduje ich ogrzewanie i stygniecie połączone ze skraplaniem i odparowywaniem wody. Dotyczy to przede wszystkim elementów trących i napędowych pracujących w tropikach, gdzie często stosuje się gorsze i słabsze technologicznie rozwiązania. Nowym zagadnieniem jest konstrukcja różnego rodzaju wtyczek elektrycznych i przełączników elektronicznych, które działają w podobnym reżimie pracy i narażone są na korozję podobnego rodzaju. Do zalet stosowania inhibitorów fazy gazowej należą: prostota stosowania, mała pracochłonność i energochłoność oraz skuteczność ich działania nawet w warunkach obecności we wnętrzu chronionego obiektu pewnej ilości wilgoci. Najkorzystniejszymi cechami odznaczają się lotne związki chemiczne zawierające ugrupowania azotowe w swojej cząsteczce i wykazujące pH roztworów wodnych powyżej 9,5. Takie inhibitory mają również zdolność do hamowania (repasywacji) rozpoczętych wcześniej procesów korozyjnych. Dodatkową ich zaletą jest to, że można je użyć w przypadkach, gdy zastosowanie innych, tradycyjnych metod nie jest możliwe z powodu braku dostępu. Ważnym aspektem praktycznym stosowania inhibitorów korozji fazy gazowej, jest w większości przypadków, brak potrzeby dekonserwacji obiektów po zakończeniu okresu inwestycyjnego, transportu, składowania lub postoju technologicznego.
Komentarze (0)