Stosowanie inhibitorów korozji fazy gazowej do konserwacji umożliwia uzyskanie oszczędności w wyniku zmniejszenia liczby niezbędnych operacji według tradycyjnych technologii ochrony czasowej, takich jak: ochrona elektrochemiczna, stosowanie powłok antykorozyjnych czy inhibitorów ochrony czasowej, zmniejszenia kosztów robocizny i energii, gwarantowanej skuteczności zabezpieczenia przy jednoczesnym spełnieniu wymagań ochrony środowiska. Zastosowanie takich inhibitorów ułatwia eliminowanie rozpuszczalników organicznych oraz tradycyjnych materiałów antykorozyjnych, bazujących na surowcach naftowych. Zastąpienie tradycyjnych materiałów i metod ochrony czasowej przez inhibitory korozji fazy gazowej zmniejsza nakłady na konserwację, pakowanie i przechowywanie, natomiast ilość emitowanych związków organicznych zmniejsza się w skali o jeden do dwóch rzędów wielkości. Opakowania zawierające inhibitory korozji fazy gazowej nabierają większego znaczenia z uwagi na globalizację procesu produkcyjnego. Z faktu, że ten typ ładunków stale emituje lotne związki organiczne, które przedostają się do przestrzeni magazynów i różnego rodzaju pomieszczeń pocztowych wynika zwiększenie dawki zanieczyszczeń przedostających się do przestrzeni pracy ludzi. Szacuje się, że zwiększenie dawki zanieczyszczeń chemicznych w przestrzeni pracy wynosi około 1 mg/m3. Ma to uzasadnienie w tym, że większość inhibitorów korozji fazy gazowej bazuje na związkach, które odznaczają się obostrzeniami w stosowaniu i obrocie w dotychczasowych układach, tzw. kontaktowych inhibitorach korozji. Najczęściej stosowanymi lotnymi inhibitorami korozji są organiczne azotyny. Najbardziej znanym i szeroko stosowanym inhibitorem tego typu jest azotyn dicykloheksyloaminy, który ochrania różne metale, takie jak: stal, aluminium i blacha ocynowana. Duża część inhibitorów korozji fazy gazowej jest dostępna w postaci proszku, tabletek lub tak zwanych pakietów. Ich antykorozyjne działanie polega na wszechstronnym blokowaniu reakcji katodowych i anodowych, a także tworzeniu filmu utrudniającego przenikanie tlenu i wody do powierzchni metalu. Azotyny w obecności amin drugorzędowych mogą przekształcać się w N-nitrozowe pochodne, które uważane są za związki kancerogenne, z uwagi na to, że N-nitrozodimetyloamina uznana jest za toksyczną i rakotwórczą. Wykrywa się ją w atmosferze dużych ośrodków miejskich i przemysłowych. Analogiczne właściwości posiada N-nitrozodietanoloamina: N-nitrozodimetyloamina N-nitrozodietanoloamina. Inhibitory korozji fazy gazowej są grupą środków ochrony czasowej, opartych na pochodnych amin alifatycznych, cyklicznych, alkoholoamin i alkiloamin o podwyższonej prężności par, które jednocześnie komponuje się w układach łatwo sublimujących, stałych lub ciekłych, łatwo parujących w warunkach ciśnienia atmosferycznego. Szacuje się, że 90% rynku inhibitorów fazy gazowej stanowi azotyn dicykloheksyloaminy oraz benzoesan dietanoloaminy.
Bronisław NARANIECKI
Za: „Chemik nauka - technika -rynek” 9/2005
Komentarze (0)