Pęcherze wynikające z wadliwych technologii
Do tej grupy należą pęcherze pojawiające się w trakcie aplikacji niektórych wyrobów malarskich, jak:
- farb poliuretanowych;
- farb organicznych na nieuszczelnionych powłokach etylokrzemianowych lub natryskiwanych cieplnie;
- systemów malarskich na konstrukcjach chronionych katodowo, przy przepolaryzowaniu.
Jeżeli farby poliuretanowe nakłada się w warunkach dużej wilgotności powietrza, wówczas bardzo często utwardzacz wchodzi w konkurencyjną reakcję, z parą wodną z otaczającego powietrza a nie ze składnikiem pierwszym. W wyniku tej reakcji wytwarza się dwutlenek węgla, który chcąc uwolnić się z powłoki, unosi ją w postaci pęcherzyków.
Bardzo podobne pęcherze, ale wypełnione powietrzem, powstają w przypadku nakładania farb organicznych na bardzo porowate i chropowate powłoki, jak np. natryskiwane cieplnie. Pęcherze te w literaturze nazywane są „popingiem” a ich przyczyną powstawania jest uwalniające się powietrze z porów i zagłębień nierówności profilu powłoki. Oba rodzaje pęcherzy należy zaliczyć do typowych wad aplikacyjnych.
2H20 + 2e = H2 + 20H¯
Rezultatem jest bardzo mocne spęcherzenie powłok, prowadzące do delaminacji.
No i wreszcie ostatni rodzaj pęcherzy, jakie mogą wystąpić na powłokach, to spęcherzenie będące wynikiem degradacji pokrycia wskutek przekroczenia okresu trwałości. Taki przypadek obrazuje rys. 6. Nie jest to wada pokrycia, a normalna kolej rzeczy.
Literatura
1. C.H.Hare: JPCL, 02, 1998 s.45
2. Anonim: JPCL, 03, 1998 s.17
3. Mike Kirk: Mat. Perf. 06, 2005 s.38
Aleksandra Baraniak
Komentarze (1)