Część druga, PN-EN ISO 12944-2
Cześć druga serii norm EN ISO 12944 dotyczy klasyfikacji środowisk ze względu na ich korozyjność, czyli zdolność środowiska do powodowania korozji, w określonym systemie korozyjnym, spowodowana działaniem czynników korozyjnych. Norma określa narażenia korozyjne spowodowane działaniem atmosfery, gruntu oraz wody. W przypadku korozji w atmosferze, szybkość korozji zwiększa np. wzrost wilgotności względnej powietrza, kondensacja, która występuje gdy temperatura powierzchni jest równa lub poniżej punktu rosy, a także zanieczyszczenia w atmosferze, np. tlenki siarki (SOx). W przypadku korozji w wodzie, narażenia korozyjne dzieli się w zależności od klasyfikacji wody, ze względu na jej zasolenie. Norma definiuje w tym zakresie następujące klasy wody: wodę słodką, lekko zasoloną lub słoną. Należy tutaj pamiętać, że na szybkość korozji ma wpływ również ilość tlenu w wodzie, temperatura oraz mikroorganizmy. W zakresie korozyjności wody strefy narażenia korozyjnego można podzielić na trzy grupy: strefę podwodą, gdzie konstrukcje są cały czas narażone na działanie wody (np. części podwodne statków, słupów mostowych itp.) Strefę pośrednią (zwaną również strefą zmiennego zanurzenia) tworzą obszary, w których na skutek działania zjawisk naturalnych lub sztucznych, zmienia się poziom wody. Należy tutaj zauważyć, że w tej strefie w połączeniu ze sobą występują dwa czynniki korozyjne: korozja atmosferyczna i korozja wynikająca z zanurzenia w wodzie. W momencie gdy poziom wody jest obniżony, na konstrukcje działa wówczas korozja atmosferyczna, a gdy poziom wody się podniesie, wtedy mamy do czynienia z korozją spowodowaną działaniem wody. Kolejną strefą korozyjną zanurzenia w wodzie jest tzw. strefa rozbryzgowa, czyli obszar działania fal i rozbryzgów. W tej strefie korozja jest bardzo niszcząca, gdyż woda działa z określoną siłą uderzeniową, co powoduje dodatkowy czynnik mechaniczny oraz wysoką korozyjność w przypadku wody morskiej, która ma wysokie zasolenie. Najczęściej narażonymi konstrukcjami na działanie środowiska rozbryzgowego są np. brzegowe ściany portów, strefy przybrzeżne itp. Kolejnym przypadkiem korozji według EN ISO 12944 jest korozja spowodowana zanurzeniem w gruncie. Na działanie tego typu czynników korozyjnych są narażone wszelkie rurociągi, ściany fundamentowe, zbiorniki i inne konstrukcje zakopane w gruncie. Czynniki korozyjne w gruncie są warunkowane przez zawartość związków organicznych, wody, tlenu, napowietrzenia gruntu itp. W gruncie korozję powodują również wody gruntowe, które działają niszcząco na konstrukcje zanurzone w nim. EN ISO 12944-1 określa 6 kategorii korozyjności atmosfery: C1 – bardzo mała; C2 – mała; C3 – średnia; C4 – duża; C5-I – bardzo duża (przemysłowa); C5-M – bardzo duża (morska). Kategoria korozyjności C1 dotyczy atmosfery wewnątrz ogrzewanych budynków, gdzie występuje czyste powietrze, np. biura, sklepy. Mała korozyjność, a więc kategoria C2 występuje zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz budynków. Jeżeli chodzi o atmosferę zewnętrzną, kategoria C2 dotyczy głównie klimatu wiejskiego, gdzie występuje zanieczyszczenie atmosfery w małym stopniu. Wewnątrz budynków kategoria C2 dotyczy pomieszczeń nieogrzewanych, w którym jest możliwość wystąpienia kondensacji (np. w magazynach, halach itp.) Kategoria C3 na zewnątrz obejmuje atmosfery miejskie i przemysłowe, gdzie występuje średnie zanieczyszczenie tlenkami siarki SO3 oraz obszary przybrzeżne o małym zasoleniu. Wewnątrz budynków C3 obejmuje pomieszczenia produkcyjne, gdzie występuje duża wilgotność oraz zanieczyszczenia powietrza, jak w zakładach spożywczych, browarach, mleczarniach czy pralniach. Atmosfera korozyjna C4 dotyczy na zewnątrz obszarów przemysłowych i nadmorskich o średnim zasoleniu, a wewnątrz budynków zakłady chemiczne, stocznie i pływalnie. C5-I, czyli atmosfera korozyjności przemysłowej dotyczy obszarów przemysłowych o dużej agresji korozyjnej powietrza, a wewnątrz budynków obejmuje budowle lub obszary gdzie prawie ciągle występuje kondensacja oraz duże zanieczyszczenie powietrza. Ostatnia z atmosfer korozyjnych, czyli C5-M obejmuje obszary nadmorskie i oddalone od brzegu w głąb morza o dużym zasoleniu. Wewnątrz budynków C5-M obejmuje takie same warunki jak C5-I. Dla każdej z kategorii korozyjności atmosfery norma EN ISO 12944-2 przyporządkowuje ubytki masy i grubości na jednostkę powierzchni dla stali niskowęglowej i cynku w pierwszym roku eksploatacji. Kategorie korozyjności wody i gruntu norma EN ISO 12944-1 określa symbolami Im, które pochodzą od angielskiego słowa „immersion”, czyli zanurzenie. Dla korozyjności wodnej norma podaje dwie kategorie oznaczone jako Im1 oraz Im2. Kategoria Im1 obejmuje wodę słodką, gdzie występuje narażenie korozyjne na instalacje rzeczne, zakłady hydro-energetyczne, a dla kategorii Im2 obejmuje wodę morską lub lekko zasoloną. W narażeniu korozyjnym kategorii Im2 występują tereny portów z konstrukcjami takimi jak wrota, śluzy, konstrukcje na morzu itp. Kategoria Im3 dotyczy zanurzenia konstrukcji w gruncie, a więc zbiorników, pali stalowych, rurociągów itp.
Komentarze (0)