Bez względu jednak na to, w jaki sposób będziemy szacować trwałość powłoki malarskiej pewne jest to, że powłoka ma taką trwałość, jaką posiada w miejscu, gdzie najszybciej ulegnie degradacji. Najwięcej awarii pochodzenia korozyjnego zapoczątkowanych jest w obszarach nie przekraczających zazwyczaj 15% powierzchni konstrukcji. Te właśnie obszary nazwano w tym opracowaniu obszarami krytycznymi. W nich bowiem zainicjowany bywa proces degradacji powłoki ochronnej, a w jego następstwie korozja chronionego elementu prowadząca do zniszczenia korozyjnego konstrukcji, (jeśli nie zostanie wcześniej zauważona i nie zostaną podjęte odpowiednie środki zaradcze).
Do obszarów tych należy zaliczyć przede wszystkim:
• wszelkie krawędzie,
• szczeliny między łączonymi elementami konstrukcji,
• wady powierzchniowe elementów stalowych i połączeń, np. nieciągłości, ubytki korozyjne (zwłaszcza wżery) zewnętrzne wady spawalnicze (kratery, odpryski, poddtopienia, łuski spawalnicze itp.)
• inne obszary o zaniżonej grubości powłoki (np. trudno dostępne).
Zdolność powłoki do krycia krawędzi
Na krawędziach elementów zabezpieczanych powłokami malarskimi często rozpoczynają się procesy korozyjne, spowodowane degradacją powłoki.
I niekoniecznie uszkodzenia mechaniczne, na które w tych obszarach konstrukcja jest szczególnie narażona, są tu jedyną przyczyną.
Na rysunku 1 przedstawiono schematycznie obraz powłoki bezpośrednio po aplikacji:
A) na niezaokrąglonej krawędzi i
B) na zaokrąglonej krawędzi. Oznaczona tam siła F jest wprost proporcjonalna do napięcia powierzchniowego (g) i odwrotnie proporcjonalna do promienia zaokrąglenia (r).
Jest ona odpowiedzialna jest za odpływanie materiału malarskiego z krawędzi zabezpieczanego elementu.
Dla zapewnienia dobrych własności kryjących na krawędziach, płynny materiał powłokowy powinien charakteryzować się niskim napięciem powierzchniowym i wysoką lepkością.
Materiał w stanie ciekłym zawsze dąży do jak najniższego poziomu energetycznego zmniejszając do minimum obszar kontaktu z otaczającym powietrzem atmosferycznym. Dojdzie do tego wówczas, gdy na krawędzi nie pozostanie ani trochę płynnego materiału. Napięcie powierzchniowe materiału powłokowego zależne jest od jego składu (żywica, rozpuszczalniki, pigmenty, wypełniacze). Na ogół napięcie powierzchniowe żywic jest wyższe niż rozpuszczalników, więc podczas odparowywania rozpuszczalnika w procesie utwardzania, napięcie powierzchniowe materiału powłokowego rośnie. W rzeczywistości w bezpośrednim sąsiedztwie krawędzi powłoka ma wyższą grubość. Napięcie powierzchniowe cieńszej powłoki, wskutek odparowania rozpuszczalnika rośnie znacznie szybciej niż w warstwie grubszej. Skutkiem tej różnicy jest powrót materiału powłokowego w kierunku krawędzi.
Komentarze (0)