W produkcji elektrycznych ogrzewaczy wody typu akumulacyjnego jednymi z ważnych problemów technologicznych są:
- uzyskiwanie trwałego zabezpieczenia bojlerów przed korozją (wewnątrz i na zewnątrz ścianek)
- nakładanie trwałych i estetycznych powłok lakierniczych na obudowy
- zapewnienie dobrej izolacji cieplnej
W tej grupie konstrukcji spotyka się zbiorniki na wodę gorącą (bojlery), formowane z tworzyw syntetycznych, ceramiczne, szklane i tradycyjne metalowe. Te ostatnie będą przedmiotem dalszych rozważań technologicznych.
W wytwórni NIBE-BIAWAR w Białymstoku jako zabezpieczenie wnętrza bojlerów przed korozją stosowana jest powłoka emalierska (porcelanowa) o grubości 150-500 mm. Dobrze znany jest fakt, że na tej powierzchni stali nałożone warstwy, pokryte np. galwanicznie, mają krótką żywotność. Lepszą powłoką jest warstwa cynku nakładana metodą ogniową. Powłoka miedziana jest odporna na działanie gorącej wody, jednak jest ona powłoką drogą, a przez to niekonkurencyjną.
Pozostałe 20% udziału w rynku jest podzielone między zbiorniki z miedzi, stali kwasoodpornej, stali pokrytej galwanicznie i inne. Obudowy ogrzewaczy zabezpieczane są zwykle ftalowo-karbamidowymi farbami ciekłymi mokrymi, nakładanymi technologią natrysku elektrostatycznego. Stosuje się też poliestrowo-epoksydowe farby proszkowe. Obie technologie zapewniają dobrą osłonę antykorozyjną i efekt estetyczny, ale jednocześnie wymagają spełnienia ostrego reżimu środowiskowego. Prawidłowa powłoka proszkowa na blachach pozwala na zabieg walcowania, odkształcania itp. Taki proces krycia zmniejsza też straty farby, eliminuje rozpuszczalniki, sprzyja ochronie środowiska itd. Wytwórnia NIBE-BIAWAR przechodzi więc na proces malowania proszkowego. (…)
Technologia nakładania powłoki emalierskiej
W NIBE-BIAWAR stosowana jest technologia emaliowania mokrego emalią “bezpośrednią”. Proces otrzymania powłoki jest wielostopniowy; przy czym każdy z etapów jest równie ważny i ma wpływ na efekt końcowy procesu.
- I etap – oczyszczenie powierzchni przed emaliowaniem – polega na zastosowaniu zanurzeniowych kąpieli: odtłuszczającej, trawiącej, pasywującej oraz czterech kąpieli płuczących. Etap kończy wysuszenie zbiorników. Kąpiele płuczące są tak dobrane pod względem składu, że możliwe jest przenoszenie składników z poprzedniej kąpieli do następnej wanny, w celu jej uzupełnienia. Wszystkie kąpiele stanowią odrębne roztwory chemiczne o różnej wartości pH, a ich charakterystykę pokazuje tablica 1.
Komentarze (0)