Jednym z głównych celów Unii Europejskiej jest utworzenie jednolitego rynku wewnętrznego oraz wyeliminowanie wszelkich ograniczeń w handlu na obszarze tego rynku.
Jeżeli istnieją stosowne regulacje Wspólnoty ustalające wymagania techniczne dla określonej grupy wyrobów, mają one pierwszeństwo przed regulacjami krajowymi w tym zakresie. Regulacje krajowe tracą w tym przypadku moc obowiązującą. Usuwanie barier technicznych dla swobodnego przepływu towarów odbywa się poprzez harmonizację przepisów technicznych.
W odniesieniu do wyrobów stosowanych w budownictwie głównym dokumentem harmonizującym ten obszar jest Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich 89/106/ EWG z 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustaw i aktów wykonawczych państw członkowskich dotyczących wyrobów budowlanych (zwana dalej Dyrektywą).
Wymagania podstawowe dla obiektów budowlanych
Zgodnie z Dyrektywą, państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za zapewnienie, aby obiekty budowlane na ich terenie były projektowane i wykonane w sposób, który nie zagraża bezpieczeństwu ludzi, zwierząt i mienia, uwzględniając przy tym, w interesie dobra ogólnego, inne wymagania podstawowe.
Wymaganiami podstawowymi są: bezpieczeństwo konstrukcji; bezpieczeństwo pożarowe; higiena, zdrowie i środowisko; bezpieczeństwo użytkowania; ochrona przed hałasem; oszczędność energii i izolacja cieplna.
Tak sformułowane w Dyrektywie wymagania podstawowe stanowią punkt odniesienia do powstawania dokumentów normatywnych, jakimi są zharmonizowane europejskie specyfikacje techniczne. W szczególności dokumentami takimi są:Dyrektywa Rady 89/106/EWG w polskich przepisach budowlanych
Po uzyskaniu pełnego członkostwa w UE funkcjonują w Polsce dwa równoległe systemy dopuszczania wyrobów budowlanych do obrotu i powszechnego stosowania w budownictwie:
Komentarze (0)