Aktualności i przegląd rynku

Podstawowym warunkiem wprowadzenia systemu obliczeń receptur kolorów - oprócz odpowiedniego sprzętu (spektrofotometru) - jest również możliwość wykorzystania specjalistycznego oprogramowania stosowanego głównie w drukarstwie.

Jeżeli mamy niezbędny sprzęt, kolejnym krokiem jest stworzenie systemu wzorców, które zawierają barwy (pigmenty) w różnej koncentracji. Ilość wzorców zależna jest od posiadanego oprogramowania.

Teoretycznie zakłada się, że z krzywej remisji zarejestrowanej spektrofotometrem można odczytać pojedyncze barwy podstawowe użyte do uzyskania badanej mieszanki tych barw (badanego koloru). Decydującą rolę w tego typu analizie koloru odgrywa krzywa odbicia oraz maksima absorpcji. Długość maksimum absorpcji badanej próbki określa maksima zastosowanych koncentratów barw.

Aby komputer mógł prawidłowo przeanalizować ww. stosunki, w czasie procedury normalizacji należy zapisać wzorce. Dla każdego koloru na podstawie różnej koncentracji barw otrzymuje się zespół krzywych wzorcowych, które określają zależność koncentracji barwy od jej krzywej remisji. Tak więc, jeśli mierzymy wzorzec za pomocą spektrofotometru, jego wewnętrzny komputer szuka wśród serii zapisanych barw takie ich koncentracje, które zmieszane lub dodane dają badaną krzywą remisji. Z tego wyliczenia obliczana jest wreszcie receptura koloru, która wynika bezpośrednio z koncentracji jej barw składowych.

Poruszając się w zakresie założonych tolerancji, receptury te mogą różnić się od wzorca koloru lub różnić się pod względem ceny albo metamerii. Z zaproponowanych przez komputer pierwszych recept - zgodnie z zaleceniami - należy wybrać jedną, która najlepiej odpowiada założeniom (na przykład najbardziej odpowiadająca wzorcowi, najtańsza itp.) Dana receptura jest następnie przygotowywana laboratoryjnie (wymieszana) i lakierowana w celu jej dokładnego zbadania. Mieszankę porównuje się ze wzorcem i ocenia się jej zgodność i jakość. I jeśli uzyskany kolor nie mieści się w granicach tolerancji, należy wprowadzić odpowiednie korekty.

Główną zaletą komputerowego obliczania receptur kolorów jest to, że wyliczone w ten sposób nieco niedokładne receptury można ocenić pod kątem ekonomiki produkcji, tj. ceny użytych pigmentów i ich udziału w całej próbce. Niezwykle ważne jest również to, że na podstawie proponowanego składu łatwo można ocenić podatność uzyskanego koloru na zjawisko metamerii. Dokładność dzisiejszych systemów wyliczania receptur jest różna. Ważne jest, aby nie zakładać, że receptura podana przez komputer z dokładnością 0,01 DE będzie w 100% odpowiadała rzeczywistości. Na takie zjawisko ma wpływ wiele czynników, między innymi jakość pigmentów, grubość powłok, połysk itp.