- zużyte opony samochodowe lub inne odpady,
- gumowe rozdrobnione,
- odpady drzewne,
- odpady tworzyw sztucznych,
- odpady tekstylne i papiernicze,
- odpady komunalne,
- przepracowane oleje, farby, rozpuszczalniki,
- szlamy lakiernicze,
- odpady zwierzęce (mączki mięsno-kostne, tłuszcze).
Odpady o konsystencji półstałej, takie jak szlam lakierniczy, można dozować bezpośrednio do środkowej części pieca pomiędzy wymiennik i dekarbonizator, tam temperatura gazów piecowych wynosi około 950÷1200°C. Dzięki uzyskanej temperaturze osiąga się wystarczające warunki do rozkładu termicznego substancji niebezpiecznych. Pozostałości nieorganiczne zawarte w spalonym odpadzie wchodzą w mineralną strukturę składników klinkieru cementowego w strefie spiekania.
Rys. 2. Przekrój pieca obrotowego.
Spopielanie jest to technologia unieszkodliwiania odpadów w wysokich temperaturach (nie mniej niż 850 st.C). Jest to rodzaj obróbki termicznej. Spopielanie przekształca odpady w popiół, gazy spalinowe i ciepło, które może być użyte do wyprodukowania energii elektrycznej. Spaliny oczyszcza się przed wypuszczeniem ich do atmosfery. Zmieszane z wodą szlamy z procesu lakierniczego trafiają do odbiornika, skąd trafiają do dehydratora (odwadniacza) następnie specjalna pompa wysyła odwodnione, suche pozostałości do urządzenia spopielającego - proces ten przedstawia rysunek 4 .Popioły można dodać do materiałów budowlanych jeśli nie znajdują się w nich substancje niebezpieczne.
Rys. 3. Schemat pieca cementowego do utylizacji odpadów o konsystencji stałej i półstałej.
Piroliza
Piroliza jest to termiczny rozkład substancji prowadzony bez kontaktu z tlenem i innymi czynnikami utleniającymi. Proces ten zwykle przebiega z udziałem wysokich temperatur. Zwykle w trakcie pirolizy bardziej złożone związki chemiczne wchodzące w skład pirolizowanej substancji ulegają rozkładowi do prostszych związków o mniejszej masie cząsteczkowej. W niektórych przypadkach jednak na skutek pirolizy powstają spieki, będące prostymi chemicznie, ale tworzącymi sieć przestrzenną materiałami o wielu interesujących własnościach fizycznych.
Przekształcenie w filtr węglowy
Przekształcenie w filtr węglowy na bazie szlamu lakierniczego odbyło się doświadczalnie w fabryce forda w Dearborn, przy użyciu syntetycznego szlamu z białej i czarnej farby. Wyniki badań pokazały, że zwęglenia w czarnej farbie ma znacznie większe pola powierzchni i zdolność absorpcji niż zwęglenia w białej farbie. Ma to związek z tym, że pigmentem w czarnej farbie jest sadza, czyli podstawowy składnik węgla aktywnego, a w białej dwutlenek tytanu, który przyczynił się do dużej zawartości popiołu. Badania te potwierdziły przypuszczenia, iż zdolności absorpcji szlamu z różnorodnych kolorów będą się znajdowały gdzieś pośrodku tych zbadanych dla szlamu z białej i czarnej farby. Szlam wykazał zdolność absorpcji na poziomie od 5 do 20 proc. w porównaniu do handlowego węgla aktywnego. Aby poprawić zdolność absorpcji do pirolizowanej mieszanki dodano węgla kamiennego. Uzyskany materiał miał dobre właściwości absorpcyjne porównany z tym z handlowego węgla aktywowanego.
