- Powłoki lakiernicze z wysoką zawartością pyłu cynkowego - procedura ochronna polegająca na zastosowaniu produktów lakierowanych pigmentowanych pyłem cynkowym powyżej 80% wagowych, jako protektorowych warstw ochronnych na częściach stalowych przed nałożeniem następnych warstw lakierowych (1).
- Katodowa ochrona antykorozyjna - procedura ochronna dla stali polegająca na użyciu anody cynkowej w obecności elektrolitu. W ten sposób metal nieszlachetny, to jest anoda wykonana z cynku, ulega rozpuszczaniu się, chroniąc stal katodowo, podczas gdy stal (jako katoda) nie ulega reakcji korozyjnej (1).
- Natryskiwanie cieplnie cynku, wymaga powierzchni stalowej oczyszczonej do Sa 3 i szorstkiej powierzchni, która następnie natryskiwana jest stopionym metalem pochodzącym ze stopienia drutu w łuku elektrycznym, stopionego proszku w palniku tlenowo-acetylenowym lub plazmowym, względnie kierowanie proszku cynku na powierzchnie metalu bardzo przyśpieszonych jego cząstek. Powierzchnia cynku wykonana metodami tradycyjnymi, wymienionymi na początku, jest porowata i można ją nakładać na dowolną grubość. Jest używane tam, gdzie rozmiar albo kształt wyrobu przeznaczonego do cynkowania nie mieści się w wannach oraz gdy jest utrudniony dostęp kąpieli cynkowej w wannie zanurzeniowej oraz do napraw powłok zanurzeniowych (1).
- Ciągłe metalizowanie zanurzeniowe blach stalowych w zwojach płaskowników, drutów i rur przez kąpiel cynkową w kontrolowanej atmosferze, z wysoką szybkością ~180 m/min. Grubość powłoki jest regulowana przez strumień powietrza i poprzez wycieranie arkusza blachy. Powłoka ma bardzo cienką fazę żelazo–cynkową, która dzięki elastyczności cynku pozwala na kształtowanie blach przez ich wytłaczanie. Często nakłada się powłoki lakiernicze zaraz po metalizacji ciągłej, po chemicznym przygotowaniu powierzchni cynku lub zmywaniu wodą pod ciśnieniem 35 do 60 MPa (1). Podsumowanie metod cynkowania stanowi zbiorcza tablica 1.
Tablica 1. Właściwości różnych technik cynkowania.
Wymagania, którym winny podlegać wyroby stalowe przeznaczone do cynkowania zanurzeniowego
Zanieczyszczenia nieusuwalne w procesie odtłuszczania i trawienia powierzchni stali do cynkowania w postaci resztek powłok lakierniczych, masy szpachlowej, smoły, pokostu a zwłaszcza żużla spawalniczego (nawet po spawaniu w osłonie gazowej) i odprysków spawalniczych, zanieczyszczeń walcowniczych, pozostałość masy formierskiej na odlewach, pozostałość znakowania wyrobów farbą lub stare powłoki lakiernicze, wbity piasek, substancje smarne z procesu ciągnienia, grube warstwy olejów i tłuszczy, których nie da się usunąć na etapie odtłuszczania w ocynkowni, spawalnicze środki przeciwodpryskowe typu „silspaw” itp. Zanieczyszczenia te muszą być usunięte przez zleceniodawcę cynkowania lub przez ocynkownie, które posiadają urządzenia do obróbki strumieniowo-ściernej, po odtłuszczaniu najlepiej śrutowniczą w komorze pneumatycznej, zwłaszcza konstrukcji spawanych. Ścierniwo należy dokładnie usunąć z powierzchni oczyszczonej, szczególnie z wnętrza elementów konstrukcji oraz rur, ponieważ ich obecność zanieczyszcza roztwory technologiczne cynkowni i pogarsza jakość oraz wygląd powłoki ocynkowanej. Na wygląd powłoki cynkowej mogą mieć wpływ nierówności powierzchni materiału podłoża stalowego, na przykład: wżerów żużla walcowniczego, bruzd walcowniczych, wgłębień w licu spoin, wżerów korozyjnych, zawalcowania i rozwarstwienia powierzchniowe mogące pozostać widocznymi lub uwidocznić się po procesie cynkowania zanurzeniowego. Chropowatość stali przed cynkowaniem zanurzeniowym powoduje obniżenie zawartości Si i P na jej powierzchni oraz wzrost grubości powłoki cynkowej.
Komentarze (0)