Ołów, który może występować na powierzchni powłoki cynkowej w postaci aglomeratów (kwiatu), utrudnia chromianowanie lub fosforanowanie i wpływa negatywnie na przyczepność powłoki organicznej (5). Dodatek aluminium zmniejsza grubość kruchej warstwy dyfuzyjnej Fe-Zn przez uprzywilejowane tworzenie Fe2Al5 (większe powinowactwo Al do Fe niż Al do Zn), ale może być odpowiedzialny za pogorszenie adhezji powłoki organicznej. Aluminium inhibituje reakcję pomiędzy składnikami farby epoksydowej i cynkiem. Natomiast przygotowanie powierzchni z zastosowaniem silanów jako alternatywa chromianowania jest najlepszym rozwiązaniem. Cynkowanie typu konwencjonalnego zapewnia lepszą trwałość zabezpieczenia niż cynkowanie wysokotemperaturowego w przypadku wyboru omiatania jako przygotowania podłoża pod powłoki organiczne. Badania przyczepności metodą siatki nacięć pokazały, że uzyskane wyniki nie korespondują z badaniami odporności korozyjnej (5). Im większa jest suma stężeń pierwiastków stopowych, tym właściwości ochronne systemu metalowo-malarskiego są lepsze (5) (za wyjątkiem wyżej opisanych przypadków). Do istotnych czynników determinujących właściwości systemu duplex wynikających z właściwości powłoki cynkowej jest udział jakościowy i ilościowy składników stopowych w powłoce cynkowej, czas i warunki chłodzenia, a więc w konsekwencji orientacja krystalograficzna (chropowatość powierzchni) oraz czynniki niebadane w niniejszej pracy, jak profil geometryczny powierzchni powłoki cynkowej (5) itp. Podczas malowania proszkowego, według W. Szulca (6), czołowego badacza cynku i jego lakierowania, powstają pewne problemy aplikacyjne w postaci występowania pęcherzyków i kraterów z następujących powodów:
- wydobywania się wodoru z żelaza na skutek jego reakcji z topnikiem,
- wodór powstały podczas trawienia przed cynkowaniem wydobywa się gwałtownie w wyniku podgrzania w piecu.
Struktura budowy powłoki cynkowej zanurzeniowej
Powłoka cynku zanurzeniowego składa się z faz stopowych, żelazowo-cynkowych oraz warstwy prawie czystego cynku. Warstwa wierzchnia składa się najczęściej z: fazy Eta – η ~100% Zn twardość 70 DPN, następna średniej grubości Zeta – ζ ~94% Zn twardość 79 DPN, cienka warstwa Delta – δ ~90% Zn twardość 244 DPN, bardzo cienka Gamma – γ 75% Zn twardość 250 DPN i podłoże stalowe ~0% Zn twardości 159 DPN (10). Powłoka zanurzeniowa cynku nanoszonego zanurzeniowo metodą ciągłą posiada prawie w całości zawartość czystego cynku z niewielkiej grubości faza żelazo/cynku na styku z żelazem. Obecność warstw stopowych sprawia, że powłoka cynkowa jest nierozdzielnie związana ze stalowym podłożem. Jest to bardzo ważna cecha, ze względu na to, że elementy stalowe ocynkowane są wystawiane na znaczne obciążenia powierzchni podczas transportu, montażu i dalszego użytkowania, których nie wytrzymują powłoki związane z podłożem jedynie przez fizyczny efekt adhezji. Powłoka cynku zanurzeniowego nakładanego metodą ciągłą zawiera prawie w całości sam cynk, a faza żelazo/cynku ulokowana między cynkiem i podłożem stalowym ma znikomą grubość. Przygotowanie powierzchni cynku po zanurzeniowym cynkowaniu jest trudne, gdyż cynk bardzo szybko pokrywa się warstwami pasywnymi przeszkadzającymi w nałożeniu dobrze przyczepnych proszkowych i ciekłych powłok lakierowych.
Komentarze (0)