W normach tych obok innych terminów podane są definicje aplikacyjnych wad powłok w sposób przystępny i zrozumiały. Przedstawione w normach ISO wady należą do najbardziej powszechnych i pokrywają na ogół wystarczający zakres zagadnienia. Należy podkreślić, że chodzi tu o wady aplikacyjne czyli takie, które powstają w wyniku błędów w nakładaniu, szybkich zmian pogodowych bądź są charakterystyczne dla danego wyrobu i niemal zawsze towarzyszą jego aplikacji. Niektóre z wad takie jak np.: gazowanie, spękanie mogą być podobne do objawów degradacji w skutek oddziaływania powłok ze środowiskiem, a przez to niekiedy mylone.
Niestety w odróżnieniu od ISO 8501-3 normy te nie podają żadnych algorytmów korelacji wad aplikacyjnych z agresywnością środowiska. Ponadto jednakowym terminem wada określa się zarówno te, które pozostawiają odsłonięte podłoże np.: rysy skurczowe, rybie oczka jak i inne mające bezspornie jedynie znaczenie estetyczne o marginalnych lub żadnych konsekwencjach dla trwałości zabezpieczenia antykorozyjnego np.: krwawienie, skórka pomarańczowa.
Dla zabezpieczenia antykorozyjnego konstrukcji stalowych stosuje się inne kryteria jakościowe niż np. dla karoserii samochodów osobowych. Stawianie wymagań wysokiego połysku czy lustrzanej gładzi byłoby trudne i nie miało uzasadnienia ekonomicznego, gdyż stosuje się grube powłoki z farb o małej zawartości rozpuszczalników. Dlatego należy precyzyjnie określić, które wady aplikacyjne są szczególnie niepożądane, a które można potraktować z przymrużeniem oka tzn. bez przesadnej pedanterii.
Rybie oczka i złuszczenie powłoki końcowej
Nieścisłe pojęcie wady
W odniesieniu do antykorozyjnych powłok malarskich określenie wada jest nieprecyzyjne, bo dotyczy cech wizualnych, które nie zawsze pokrywają się z cechami ochronnymi powłok. Konsekwentnie, biorąc pod uwagę sposób podejścia prezentowany w normie ISO 8501-3, a także potoczne rozumienie terminu wada, należałoby określić, jakie typy wad aplikacyjnych mogą spowodować obniżenie trwałości zabezpieczenia antykorozyjnego w rozpatrywanym środowisku (np. oczywiste jest, że powłoki eksploatowane w zanurzeniu muszą posiadać dalece wyższą szczelność od powłok eksploatowanych na powietrzu) i - jeśli tak - to w jakim stopniu zostaje obniżona trwałość (tzn. czy rzeczywiście pozostawienie niektórych wad aplikacyjnych doprowadzi do obniżenia trwałości zabezpieczenia antykorozyjnego np. z 5 do 4 lat?)
Komentarze (0)