Przyczyną powstawania wad powłok lakierowych, oprócz złego doboru systemów, nieodpowiednio przygotowanej powierzchni, nieprawidłowej aplikacji, jest również wykonywanie prac malarskich w niskich temperaturach i przy dużej wilgotności względnej powietrza.
Często trudno jest uniknąć malowania konstrukcji stalowych w niekorzystnych warunkach atmosferycznych, w związku z czym przy doborze wyrobów lakierowych należy wziąć pod uwagę ich tolerancję na niekorzystne warunki aplikacji. Tolerancja ta zależy głównie od mechanizmu tworzenia powłoki, a więc od rodzaju spoiwa. Podstawowa wiedza na temat zachowania się poszczególnych rodzajów farb w zimnych i wilgotnych warunkach aplikacji oraz ich wpływu na właściwości powłok powinna pomóc projektantom i wykonawcom zabezpieczeń przeciwkorozyjnych w doborze odpowiednich systemów powłokowych.
Farby schnące oksydacyjnie
W przypadku farb schnących w wyniku reakcji z tlenem z powietrza, takich jak farby alkidowe, niska temperatura i wysoka wilgotność powietrza mogą w znaczący sposób hamować tworzenie się powłoki. Niedostateczne sieciowanie farb schnących oksydacyjnie zachodzi zazwyczaj w temperaturach poniżej 5°C i przy wilgotności powietrza powyżej 85%. W warunkach niskiej temperatury problemy z sieciowaniem wzrastają wraz ze zwiększaniem się grubości powłoki, zwykle powyżej 75 mm, w związku z czym występują częściej w przypadku nowoczesnych farb o zwiększonej zawartości substancji stałych niż farb tradycyjnych. Grubsze powłoki wysychają powierzchniowo, a tworząca się „skórka” hamuje dostęp tlenu do głębszych warstw. Podwyższenie temperatury powoduje wysychanie wgłębne powłoki, ale w wyniku wznowienia procesu sieciowania następuje skurcz i marszczenie się powłoki, co obrazuje rys. 1.
Rys. 1. Marszczenie powłoki w wyniku utrudnionego wysychania powłoki farby schnącej oksydacyjniea
Farby schnące fizycznie
Farby schnące fizycznie, takie jak poliwinylowe, chlorokauczukowe i akrylowe, tworzą powłokę poprzez odparowanie rozpuszczalnika. Wysychanie tego typu farb w warunkach niskich temperatur jest wolniejsze, ponieważ zmniejsza się szybkość parowania rozpuszczalników. Jeśli temperatura powietrza zmniejszy się poniżej temperatury zeszklenia, wielkości charakterystycznej dla danego spoiwa, zmniejszy się również szybkość dyfuzji rozpuszczalników, co może prowadzić do uwięzienia ich w powłoce. Zatrzymanie rozpuszczalników w powłoce prowadzi do osłabienia sił kohezji, czyli zmniejszenia spójności powłoki, jak również do powstawania pęcherzy, dziurek i podobnych wad zarówno na powłoce gruntowej jak i nawierzchniowej, w przypadku, gdy zostanie ona nałożona zbyt wcześnie. Podwyższenie temperatury powoduje uwalnianie się rozpuszczalnika z częściowo wyschniętej powłoki, co objawia się powstawaniem dziurek (rys. 2). Pogarsza to nie tylko efekt dekoracyjny powłok, ale również ich właściwości ochronne.
Komentarze (0)