Rys. 3. Wykwity amin na skutek reakcji utwardzacza aminowego z dwutlenkiem węgla w wilgotnej atmosferze
Farby poliuretanowe
Farby poliuretanowe, zarówno z utwardzaczami alifatycznymi jak i aromatycznymi, tolerują dość dobrze niską temperaturę w czasie aplikacji. Niskie temperatury wydłużają jednak czas sieciowania powłoki poliuretanowej, w związku z czym powłoka aż do całkowitego utwardzenia jest podatna na uszkodzenia mechaniczne i na zabrudzenia. Ogólnie można stwierdzić, że każde obniżenie temperatury o 10°C przedłuża czas utwardzania dwukrotnie, np. powłoki utwardzające się w ciągu 8 godzin w temperaturze 25°C wymagają do utwardzenia 16 godzin w temperaturze ok. 15°C.
Duża wilgotność powietrza przy nakładaniu farb poliuretanowych stwarza niebezpieczeństwo powstawania wad powłoki i pogorszenia jej właściwości ochronnych. Zawarta w powietrzu woda zakłóca reakcje sieciowania dwuskładnikowych farb poliuretanowych, na skutek reakcji z utwardzaczem izocyjanianowym, z wydzieleniem dwutlenku węgla. Prowadzi to do utworzenia powłoki bardziej elastycznej, ale o mniejszej odporności chemicznej i mniejszym połysku. Wydzielający się dwutlenek węgla może powodować pęcherzenie powłoki, szczególnie w przypadku farb grubopowłokowych o 100% zawartości części stałych. Tworzenie się CO2 w wyniku reakcji utwardzacza z wodą ilustruje rys. 4.
Farby wodorozcieńczalne
Farby wodne wymagają do utwardzenia temperatury wyższej niż minimalna temperatura tworzenia filmu (MTTF), inaczej nie utworzy się zwarta, szczelna powłoka o dobrych właściwościach ochronnych. Ponadto czas utwardzania powłoki jest ściśle związany z odparowaniem wody. W warunkach dużej wilgotności powietrza zemulgowane cząstki spoiwa mogą sieciować pojedynczo bez utraty wody, co uniemożliwia utworzenie się spójnej, ciągłej powłoki o zadowalających właściwościach ochronnych. Uwięzienie wody w powłoce obrazuje rys. 5. Duża wilgotność powietrza i dodatkowo niska temperatura przedłużają znacznie czas wysychania powłok farb wodorozcieńczalnych, co jest związane z małą szybkością parowania wody w tych warunkach.
Nadmierny dodatek wody do regulacji lepkości farb wodorozcieńczalnych jest jeszcze bardziej niebezpieczny niż dodatek rozcieńczalnika organicznego do farb rozpuszczalnikowych. Wynikiem zbyt dużego dodatku wody jest zła zwilżalność podłoża, a tym samym zła przyczepność. Miarą zwilżalności jest napięcie powierzchniowe, im jest ono mniejsze tym lepsza jest zwilżalność. Woda wykazuje największe napięcie powierzchniowe ze wszystkich powszechnie używanych w farbach rozpuszczalników i rozcieńczalników, w związku z czym jej nadmierny dodatek powoduje wzrost napięcia powierzchniowego i pogorszenie się zdolności zwilżania podłoża przez farbę. Ponadto zbyt duży dodatek wody może spowodować wzrost minimalnej temperatury tworzenia filmu, co prowadzi do utworzenia się niespójnej powłoki o złych właściwościach chemicznych i fizycznych. Nadmierny dodatek wody może również zmienić pH dyspersji, co powoduje destabilizację farby oraz prowadzić do niekontrolowanego obniżenia jej lepkości.
Komentarze (0)