Ryc. 1 Schemat działania walcowej nakładarki lakieru [6, 9]
1 – walec nakładający, 2 – walec dozujący, 3 – walec posuwowy.
Analizując zalety metod zestawionych w tabeli porównawczej można dojść do wniosku, że najlepsze efekty daje stosowanie walców lakierniczych. Ich rozpowszechnienie wiązało się z szerokim wprowadzeniem tzw. wyrobów „high solids” – o dużej zwartości substancji błonotwórczych [8]. Są to właśnie lakiery UV i akrylowe. Poza tym, nakładarka walcowa zapewnia możliwość nakładania różnych wyrobów lakierowych łącznie ze szpachlówkami, przy czym występuje tu nie tylko samo jej nakładanie, ale również usuwanie nadmiaru szpachlówki i wygładzanie zaszpachlowanej powierzchni [9]. Dość zaskakująca jest ciągle stosunkowo duża popularność natrysku mimo jego podstawowej wady, jaką stanowią duże straty materiału lakierowego. Natrysk wymaga również wielu zabiegów ograniczających szkodliwe oddziaływania rozpylonych cząstek lakieru na człowieka i środowisk naturalne. Wyjaśnienia tej sytuacji należy szukać w wadach przedstawionych metod pozostałych (walce, polewanie). Walce lakiernicze można stosować wyłącznie do powierzchni płaskich, natomiast powierzchnie niepłaskie, jak np. profilowane fronty drzwiowe są obecnie lakierowane natryskowo. Poza tym, jest to, praktycznie biorąc również jedyna metoda lakierowania konstrukcji szkieletowych (krzesła, fotele itp.). Natrysk jest więc metodą najbardziej uniwersalną, gdyż może być zastosowana do każdego rodzaju elementu, zespołu czy wyrobu meblowego. Są firmy, w których urządzenia natryskowe są stosowane również do powierzchni płaskich. Dzieje się tak przypuszczalnie dlatego, że skoro urządzenia natryskowe już w zakładzie są, gdyż tylko takie mogą być stosowane (np. do elementów graniakowych, profilowych frontów drzwi itp.), to wykorzystuje się je także do innych celów.
Polewanie, z uwagi na dużą ilość nakładanego wyrobu lakierowego i związane z tym trudności w suszeniu oraz utwardzaniu powłoki, do współczesnych wyrobów lakierowych właściwie się nie nadaje. Poza tym są problemy z wchodzeniem przedniej krawędzi elementu w „kurtynę” lakieru [5]. Reasumując, na podstawie przytoczonych powyżej rozważań, można teoretycznie stwierdzić, że aktualnie, o ile tylko jest to możliwe (płaskie elementy), stosuje się walce lakiernicze, a jeśli jest to niemożliwe – natrysk, który ma więc charakter „zła koniecznego” z uwagi na podstawową wadę jaką stanowią duże straty lakieru. Urządzenia do nakładania przez polewanie, kiedyś bardzo popularne tzw. polewarki (zwane „kurtynowymi”) występują obecnie rzadziej. W tym miejscu nasuwa się nieodparcie uwaga, że w formułowanych przez producentów urządzeń opiniach dotyczących zalet i wad poszczególnych metod [6] można się dopatrzeć pewnych elementów spojrzenia subiektywnego i właściwe trudno tu jednoznacznie rozstrzygnąć, co jest tak naprawdę lepsze, a co gorsze. Przykładowo, firma Bürkle, która jest światowym liderem w dziedzinie nakładarek walcowych, będzie zawsze „lansowała” właśnie te urządzenia, a nie np. polewarki [4, 6]. Z kolei producenci włoscy twierdzą, że nakładarki walcowe „odpowiadają zapotrzebowaniu na produkty o średniej i niskiej jakości oraz estetyce, zaś w produkcji wyrobów o wyższych właściwościach estetycznych wykorzystuje się polewarki kurtynowe oraz natrysk” [5]. Poniżej przedstawiono przegląd stosowanych obecnie w produkcji mebli przykładowych rozwiązań urządzeń do nakładania powłok lakierowych, ze szczególnym zwróceniem uwagi na ich przydatność do określonych rodzajów produkcji i wymogów technologicznych.
