Aktualności i przegląd rynku

Ryc. 8 Urządzenie Singel Pass (Bürkle) do nadruku cyfrowego.

Metoda natrysku hydrodynamiczno–pneumatycznego (Airmix) polega na połączeniu zalet dwóch sposobów poprzednich [2, 4]. W metodzie tej występuje rozpylanie dwustopniowe - najpierw hydrodynamiczne, a potem pneumatyczne. Wyrób lakierowy jest tłoczony do pistoletu pod ciśnieniem 2 – 4 MPa i rozpylany przez dyszę, jak w natrysku hydrodynamicznym. Rozpylenie to, z uwagi na niskie ciśnienie nie jest oczywiście wystarczające. Dlatego stosuje się dodatkowe rozpylanie pneumatyczne przy niewielkiej ilości sprężonego powietrza (1 – 2 m3/h) dzięki wstępnemu rozpyleniu hydrodynamicznemu. Ta niewielka ilość powietrza nie powoduje niekorzystnego pylenia i umożliwia lakiernikowi kontrolę jakości nakładania, co przy natrysku tylko hydrodynamicznym jest mocno utrudnione i wymaga dużej wprawy oraz doświadczenia w jego pracy.

Natrysk HVLP (high volume low presure – duża objętość, niskie ciśnienie) ma za zadanie uzyskanie wydajności lakierowania min. 65 proc. bez względu na kształt elementów, przy jednoczesnym zredukowaniu oversprayu o min. 50 proc. w stosunku do klasycznego natrysku pneumatycznego [2, 4, 8]. Pistolety do natrysku HVLP mają tzw. przemienniki powietrza w postaci komór wyrównawczych i systemu reduktorów ciśnienia umożliwiających uzyskiwanie niskiego ciśnienia (poniżej 0,07 MPa) działającego na wyrób lakierowy przy względnie dużej jego objętości. Dzięki istotnemu ograniczeniu oversprayu metoda HVLP daje następujące główne korzyści:

- Poprawa warunków pracy i zmniejszenie zagrożenia pożarowego

- Zredukowanie ilości szlamów powstających w kabinach lakierniczych i kosztów instalacji wody obiegowej w tych urządzeniach

Ryc. 10 Pistolety i zestaw do natrysku hydrodynamicznego firmy Ecco [2].

Natrysk elektrostatyczny polega na wytworzeniu silnego pola elektrostatycznego, które współdziała w rozproszeniu wyrobu lakierowego i kieruje naładowane elektrycznie cząstki lakieru na uziemiony lakierowany przedmiot [1, 2, 4, 8]. Pole elektrostatyczne powstaje w wyniku wysokiego napięcia (30 – 160 kV) wytwarzanego przez generator. Lakierowany przedmiot, np. szkielet krzesła, musi mieć przewodność elektryczną wystarczającą do odprowadzania do ziemi ładunków elektrostatycznych, które docierają do wykończanej powierzchni wraz z wyrobem lakierowym. Powierzchnia drewna o wilgotności mniejszej niż 12 proc. traci zdolność odprowadzania ładunków osadzonych cząstek wyrobu lakierowego. Z uwagi na to, ze drewno w wyrobach meblarskich musi mieć niską wilgotność, dla umożliwienia zastosowania natrysku elektrostatycznego są konieczne dodatkowe urządzenia i zabiegi, jak np. ekrany wyłapujące ładunki czy nasycanie drewna substancjami przewodzącymi prąd. Wszystko to zwiększa koszty lakierowania i niekiedy nawet je uniemożliwia. Wyrób lakierowy musi również spełniać określone wymagania w zakresie: oporu właściwego, stałej dielektrycznej, napięcia powierzchniowego, lepkości i temperatury zapłonu. Uwarunkowania te, dotyczące zarówno lakierowanego elementu lub zespołu, jak i wyrobu lakierowego sprawiają, że mimo niezaprzeczalnych zalet (znikome straty wyrobu lakierowego, krótki czas nakładania) natrysk elektrostatyczny ma w przemyśle meblarskim zastosowanie bez porównania mniejsze niż w przypadku wykończania wyrobów metalowych.