Pompowe systemy transportu proszku eliminujące stosowanie eżektorów są wolne od problemów opisanych powyżej, ponieważ wydajność przesyłania jest w tego typu rozwiązaniach regulowana jedynie w oparciu o objętość mieszaniny proszek powietrze. Granulacja i ciężar właściwy przesyłanego materiału są tutaj mało istotnymi parametrami. Drobne cząstki farby proszkowej wykazują wzmożoną skłonność do chwytania wilgoci z powietrza niż większe cząstki. Wynika to z faktu, że cechuje je stosunkowo większa powierzchnia zewnętrzna w odniesieniu do masy. Więcej wilgoci oznacza pojawienie się problemów ze zbrylaniem proszku, co w rezultacie wpływa na pogorszenie efektywności napylania. Na osiadanie farby na pokrywanym elemencie mają również wpływ rozkład granulacji i koncentracja cząstek farby podawanej do aplikatora. Mniejsze cząstki są w stanie zmagazynować większy ładunek elektrostatyczny w przeliczeniu na jednostkę masy tworząc w wyniku cieńszą warstwę powłoki. Ze względu na wsteczną jonizacją dochodzi w tym wypadku do szybszego samoograniczenia grubości napylonego proszku. Zbyt duża jednak koncentracja drobnych cząstek skutkuje wadami gotowej powłoki spowodowanymi nasileniem oddziaływania efektu wstecznej jonizacji. Wspomniana już wcześniej energia kinetyczna cząstek napylanego materiału może niwelować efekt pola elektrostatycznego i dzieje się tak w różnym stopniu, w zależności od wielkości cząstek farby proszkowej. Te mniejsze, magazynujące większy ładunek, są bardziej podatne na odchylanie toru lotu przez linie sił pola. Te większe, magazynujące więcej energii kinetycznej, są trudniejsze do kierowania i dlatego proporcjonalnie częściej trafiają do systemu odzyskowego. Podana zależność w odwrotny sposób odnosi się do zdolności pokrywania zagłębień, zwanych klatkami Faradaya. W tym przypadku podatność na działanie linii sił pola jest raczej wadą niż zaletą. Cząstki o większej masie, łatwiej wnikają w przestrzenie o mniejszym ich zagęszczeniu. Pole elektrostatyczne wytwarzane przez aplikatory wysokonapięciowe ma właściwość koncentrowania na zewnętrznych krawędziach pokrywanych obiektów i zakrzywiania się na tylną ich stronę. Stąd efekt pokrywania nie tylko tej powierzchni, którą widzimy, ale również częściowo strony niewidocznej. Ze względu na większą podatność drobnych cząstek farby do podążania za liniami sił pola elektrostatycznego należy spodziewać się ich większej koncentracji w tych obszarach. W oparciu o powyższe informacje można sformułować wniosek: w sytuacji, gdy podczas malowania pojawiają się trudności z uzyskaniem odpowiedniej grubości napylanej powłoki oraz jednoczesne pogorszenie się penetracji w obszary klatki Faradaya jest wysoce prawdopodobne, że w stosowanej farbie proszkowej znajduje się zbyt dużo drobnych cząstek.
Komentarze (0)