Ze względu na możliwość ponownego użycia tej części proszku, która nie osiadła na pokrywanym elemencie, wielu użytkowników niezbyt dba o zapewnienie wysokiego współczynnika osiadania farby podczas pierwszego napylania. Niestety jest to duży błąd, ponieważ systemy odzysku, nawet te najbardziej nowoczesne, mają negatywny wpływ na własności materiału powłokowego. Możemy spodziewać się następujących różnic jakościowych:
• zmiana rozkładu granulometrycznego proszku odzyskowego w stosunku do proszku pierwotnego
• obniżenie zdolności ładowania i aplikacji
• wprowadzenie zanieczyszczeń
• część proszku zostaje bezpowrotnie utracona
Dla zapewnienia stałych warunków nakładania powłok i ich powtarzalności świeży proszek musi być stale mieszany z proszkiem odzyskowym. Jest niezwykle istotne, żeby skład mieszaniny był stabilny i niezmienny w czasie. Jednocześnie musi gwarantować możliwie maksymalny współczynnik osiadania proszku na pokrywanym elemencie. Właściwe proporcje powinny zostać określone doświadczalnie w warunkach panujących w danej malarni. Jako wielkość wyjściową można założyć mieszaninę pół na pół proszku świeżego i odzyskowego. Jeśli dla takich warunków współczynnik osiadania jest zadowalający, to należy je utrzymywać. W przypadku uzyskania wyników niezadowalających należy zwiększać stopniowo zawartość świeżego proszku w napylanej mieszaninie.
Pomiar wielkości cząstek
Wpływ wielkości cząstek farby proszkowej na proces malowania jest na tyle istotny, że pomiar ich rozmiaru i ilości poszczególnych frakcji w stosowanym produkcie może być ważnym czynnikiem pozwalającym na optymalizację uzyskiwanych efektów. Wiele malarni nie ma możliwości wykonywania tych pomiarów samodzielnie i muszą wspomagać się danymi dostarczanymi przez producentów farb, którzy przez systemy jakości są zobligowani do stałego monitorowania istotnych parametrów jakości finalnych produktów. Operacja mielenia farb proszkowych do określonej granulacji powoduje powstanie mieszaniny cząstek o różnych wielkościach. Zbiór wszystkich cząstek podzielonych na podzbiory ich rozmiarów jest nazywany rozkładem granulometrycznym produktu. Producent przy dostawie partii farby proszkowej powinien na żądanie klienta dostarczyć wynik pomiaru obrazujący ten rozkład. Próbka wzięta do badań powinna uwzględniać naturalną skłonność mieszanin sypkich do segregacji. Mniejsze cząstki migrują do dołu osiadając na dnie pojemnika, podczas gdy cząstki o większych rozmiarach grupują się w jego górnej części. Dlatego też reprezentatywne wyniki dają próbki pobrane z części środkowej pojemnika. Należy również zwrócić uwagę na względną wilgotności powietrza w pomieszczeniu (powinna się mieścić się w granicach 40 do 60 proc.). Istnieją dwie główne metody pomiaru rozkładu granulometrycznego farb proszkowych: oparta na elektrycznym przewodnictwie i na rozpraszaniu światła. Pierwsza wykorzystuje fakt, że nieprzewodzące cząstki proszku zanurzone w elektrolicie zaburzają jego przewodność w różny sposób w zależności od swojej wielkości. Pozwala to na pomiar zmian przewodności i wraz z danymi dotyczącymi ilości cząstek dopełnia dane do przygotowania pełnej informacji. Druga metoda oparta jest na zjawisku rozpraszania światła przez cząstki farby zanurzone np. w cieczy. Każda z cząstek w zależności od wielkości z inną intensywnością i pod innym kątem rozprasza promień lasera. Pomiar rozproszonego promienia umożliwia zebranie wymaganych informacji. Wyniki obu metod pomiaru mogą się od siebie różnić, dlatego też ważne jest by do ewentualnych porównań brać informacje zebrane w jednakowy sposób.
Komentarze (0)