S – solne, w postaci proszku lub granulatu,
Sw– środki w roztworach wodnych gotowych do użycia lub gotowych do użycia po rozcieńczeniu,
R – rozpuszczalnikowe, substancje aktywne są rozpuszczone w rozpuszczalnikach organicznych,
O – oleiste (także o charakterze zbliżonym do oleju kreozotowego).
Środki ochrony drewna są wprowadzane do drewna metodami powierzchniowymi (smarowanie – malowanie, natrysk, krótkotrwała kąpiel) i impregnacji wgłębnej (długotrwałe kąpiele zimne, kąpiele gorąco-zimne, metody próżniowo-ciśnieniowe, metody dyfuzyjne). Efekty nasycania pod względem głębokości penetracji środków zabezpieczających podzielone są na 9 klas oznaczonych P1 do P9 i opisanych w PN-EN 351-1 ”Trwałość drewna i materiałów drewnopochodnych – Drewno lite zabezpieczone środkiem ochrony – Klasyfikacja wnikania i retencji środka ochrony”. Przy zabezpieczaniu powierzchniowym (bez zabiegów dyfuzyjnych) można zwykle osiągnąć wnikanie klasy P1 (brak wymagań odnośnie do penetracji), P2 (minimum 3 mmbocznie i 40 mmwzdłuż włókien w bielu) lub P3 (minimum 4 mmbocznie w biel). Klasa P4 i wyższe wymagają już nasycenia bocznego na głębokość minimum 6 mm– co jest już trudno osiągalne klasycznymi metodami powierzchniowymi, znajdują tu zastosowanie metody wgłębnego nasycenia drewna.
Metoda smarowania (malowania) polega na, zazwyczaj kilkukrotnym, naniesieniu na powierzchnię zabezpieczanego drewna środka ochrony drewna w postaci roztworu wodnego (powszechnie stosowane stężenie ok. 10-20%) lub gotowego preparatu rozpuszczalnikowego dekoracyjno-impregnacyjnego czy oleistego za pomocą pędzla, tamponu lub szczotki w określonych odstępach czasu – od 2 do 24 godzin. Środki dekoracyjno-impregnacyjne często występują w postaci dwóch składników; bezbarwnego i barwiącego drewno. Przy ich stosowaniu najpierw w jednym lub dwóch naniesieniach rozprowadza się środek bezbarwny, głębiej penetrujący w drewno, stanowiący główne zabezpieczenie przed czynnikami biotycznymi a następnie, w jednym do trzech naniesień, stosuje się środek zabezpieczający i barwiący drewno. Zużycie środków solnych zabezpieczających przed czynnikami biologicznymi wynosi ok. 30-50 g soli lub koncentratu/m2 (ok. 500 g roztworu/m2 na powierzchniach szorstkich – powierzchnia po rzazie pił taratacznych i 300-400 g roztworu/m2 na powierzchniach gładkich, struganych). Przy stosowaniu środków solnych o działaniu głównie przeciwogniowym zużycie środka jest z reguły znacznie większe sięgające 200 g soli/m2. Przy środkach dekoracyjno-impregnacyjnych ilości preparatów zalecane do naniesienia na drewno często określane są wydajnością z 1l preparatu (zwykle 8-15 m2/l tj. 125-67ml/m2). Zużycie roztworu środków przy powierzchniach ukośnych i pionowych jest zazwyczaj większe z uwagi na naturalne rozproszenie środków (współczynnik 1,75 do 2,0 dla powierzchni sufitu). Przy nanoszeniu środków dekoracyjno-impregnacyjnych wskazane jest niekiedy dla zwiększenia równomierności rozprowadzenia środka i wybarwienia drewna malowanie krzyżowe (wzdłuż i w poprzek włókien) oraz usuwanie tamponem nadmiaru preparatu i rozcieranie preparatu „suchym” pędzlem lub tamponem kilka lub kilkanaście minut po naniesieniu. Natrysk (lub opryskiwanie) polega na naniesieniu roztworu środka zabezpieczającego na powierzchnię drewna w postaci rozproszonych mikrokropel a nawet mgły (aerozole) przy użyciu opryskiwacza. Jest to metoda bardzo wydajna w sensie wielkości powierzchni zabezpieczonej w jednostce czasu, zalecana do stosowania m. in. w miejscach trudno dostępnych, sufitowych, ukośnych płaszczyzn. Niekorzystne jest przy stosowaniu tej metody występowanie większych strat środka (zużycie 25-30% większe niż przy smarowaniu), zagrożenia toksyczne dla wykonawców (opary) oraz zagrożenie pożarowe w przypadku środków rozpuszczalnikowych. Metody kąpieli wymagają całkowitego zanurzenia zabezpieczanego elementu w cieczy impregnacyjnej do czego konieczne jest obciążenie zabezpieczanego drewna. Stosuje się bardzo różne czasy nasycania i temperatury roztworów (kąpiel krótkotrwała zimna 5-180 min., temperatura ok. 20°C, wilgotność drewna ok. 20%). Kąpielowe metody powierzchniowego zabezpieczania drewna stosowane są też powszechnie w tartakach dla ochrony świeżo pozyskanej tarcicy przed sinizną. Stosuje się tu metody kąpieli zimnej trwające ok. 1 -2 minut. Zabezpieczaniu poddawane jest drewno mokre uformowane w pakiety, bezpośrednio po przetarciu (wilgotność rzędu 90% – znacznie powyżej punktu nasycenia włókien). Zabieg przeprowadza się w otwartych basenach impregnacyjnych w sposób zmechanizowany (pakiety zawieszone na łańcuchach na dźwigu, pakiety zanurzane przez mechanizmy widłowe jak w wózkach widłowych, pakiety zanurzane na wózkach stalowych wjeżdżających do basenu). Rzadziej stosuje się ręcznie wykonywaną kąpiel poszczególnych sztuk tarcicy lub oprysk tarcicy w tunelach. Zużycie roztworu impregnatu w metodach kąpieli świeżo pozyskanej tarcicy wynosi ok. 25 l/m2 i zależy od sortymentu tarcicy i jej wilgotności.
Komentarze (0)