Stosowanie środków w celach ochronno-dekoracyjno-impregnacyjnych
Oddzielną bardzo ważną grupą w często stosowanym zwłaszcza przez użytkowników indywidualnych zabezpieczaniu powierzchniowym, są substancje stosowane do malowania drewna m.in. lakiery, farby, emalie. Wśród nich do popularnych choć nie najlepszych metod zabezpieczania powierzchni drewna eksponowanego w warunkach zewnętrznych zalicza się nanoszenie wyrobów lakierowych tworzących przezroczyste powłoki. Takie powłoki o dość dużej grubości chronią drewno przez tworzenie bariery mechanicznej niedopuszczającej w początkowym okresie eksploatacji do kontaktu drewna z opadami atmosferycznymi (swoista hydrofobizacja powierzchni). Wskutek różnic temperaturowych i efektów erozyjnych tworzą się w powłoce mikropęknięcia prowadzące do nawilżenia drewna, zaatakowania go przez niewidoczne gołym okiem grzyby a w dalszej konsekwencji do łuszczenia powłok, szarzenia drewna. W okresie początkowym gruba powłoka utrudnia wymianę wilgoci i w przypadkach (wcale nierzadkich) kondensacji pary wodnej pod powłoką, następuje wzrost wilgotności drewna pod powłoką, umożliwiający rozwój grzybów powodujących siniznę tzw. podpowłokową. Rozwijająca się grzybnia tworzy utwory mogące powodować pękanie i niszczenie powłoki. Do często stosowanych, uważanych za bardziej skuteczne środków zabezpieczających drewno przed czynnikami atmosferycznymi i biotycznymi zaliczane są środki o charakterze pigmentowanych wyrobów lakierowych tworzących powłoki kryjące jednak rysunek drewna, których istotnymi składnikami są żywice alkidowe, akrylowe itp. Skuteczność ich działania związana jest z ochrona przed wodą (stabilizacja wymiarów, zmniejszenie higroskopijności) i przed zmianami fotochemicznymi powierzchni dzięki ochronnemu działaniu pigmentów. Współczesne środki dekoracyjno-ochronne (dekoracyjno-impregnacyjne) zawierają wysoko zdyspergowane pigmenty, woski, olej, żywice naturalne i syntetyczne, fungicydy i insektycydy nowej generacji o stosunkowo niskiej toksyczności dla organizmów stałocieplnych (czwartorzędowe związki alkiloamoniowe, triazole, tiazole, cyflutryna itd.). Stosowane bywają w postaci dyspersji wodnych dla ograniczenia zagrożeń związanych ze stosowaniem rozpuszczalników organicznych a także tiksotrpowych żeli ograniczających kapanie preparatów podczas ich stosowania. Preparaty te nie tworzą ścisłej, nieprzepuszczalnej dla wody powłoki ułatwiając desorpcję wilgoci z drewna i choć są pigmentowane nie kryją całkowicie rysunku drewna. Środków tego typu zarówno krajowych jak i zagranicznych jest stosunkowo dużo, co stwarza możliwość doboru najbardziej korzystnego środka dla ich użytkownika. W ofercie są środki o szerokiej gamie kolorystycznej mające charakter bardzie zbliżony do farb, bejcy, lakieru czy też łącznie lakierobejcy. Norma na środki ochrony drewna nie wyodrębnia jednak tych grup środków. Do pewnego stopnia mieszczą się środki dekoracyjno-impregnacyjne w pojęciu środków grupy R – rozpuszczalnikowych. Są wśród nich jednak także dekoracyjno-impregnacyjne środki wodorozcieńczalne. Jest to ogólnie biorąc grupa substancji przeznaczonych do zabezpieczania powierzchni drewna i materiałów drewnopochodnych. Środki te posiadające z jednej strony cechy właściwe dla środków ochrony drewna a z drugiej postać charakterystyczną dla farb i lakierów, przeznaczone są do stosowania najczęściej w warunkach 1-3 klasy zagrożenia.
Komentarze (0)