Rysunek 1. Wzajemny udział poszczególnych sektorów w rynku aluminium.
Odporność korozyjna aluminium
Glin, podobnie jak żelazo i cynk, jest metalem aktywnym, stojącym przed wodorem w szeregu elektrochemicznym. Na rysunku 2 przedstawiono wykres Pourbaix, z którego wynika, że glin w środowisku lekko kwaśnym i obojętnym, (a dokładnie pomiędzy pH 4 i 8,5), jest w stanie pasywnym. Co prawda w takich warunkach korozja równomierna nie zachodzi, ale możliwa jest korozja lokalna. Na powierzchni, mimo że jest spasywowana, mogą powstawać i rozwijać się wżery.
W środowisku bogatym w chlorki warstwa pasywna jest nietrwała i szybkość korozji znacznie wzrasta.
Warstwa pasywna to metal pokryty tlenkiem. W odróżnieniu od tlenków żelaza i cynku, które mają cechy półprzewodnika, tlenek glinu jest izolatorem, nieprzewodzącym prądu elektrycznego i dlatego nie pełni funkcji katody w mikroogniwach korozyjnych.
Podobnie jak dla stali i cynku, można wyznaczyć średnie wartości rocznych ubytków materiału dla wszystkich środowisk od kategorii C1 do CX. Dane te zawarto w normie ISO 9223[3], z której zapożyczono tablicę 1.
Warto zauważyć, że w normie podano dla aluminium jedynie szybkość korozji w g/(m? rok), a nie jak w wypadku innych metali także w µm/rok. Nie jest to przypadek, lecz konsekwencja wyjątkowych właściwości tego metalu, czyli zdolności do samopasywacji, a co za tym idzie, przewaga wżerowego charakteru korozji, dla którego podawanie średniego ubytku w µm/rok byłoby nieprecyzyjne i prowadziło do błędnych wniosków.
Metody ochrony aluminium przed korozją
Naturalna zdolność do tworzenia na powierzchni aluminium szczelnej warstwy bezbarwnego tlenku znakomicie ogranicza potrzebę stosowania zabezpieczeń powierzchni przed korozją. W środowiskach agresywnych jak C4, C5, a także jeśli wymagana jest trwałość zachowania wyglądu przez co najmniej 5 lat, stosuje się dodatkowe zabezpieczenia powłokowe powierzchni aluminiowych.
Istnieją trzy podstawowe sposoby zabezpieczenia aluminium przed korozją:
- utlenianie anodowe,
- obróbka chemiczna,
- powłoki organiczne.
Rysunek 3. Schemat budowy warstwy anodowej na aluminium.
Możliwe są także kombinacje powyższych. W opracowaniu zostaną opisane szerzej zalety utleniania anodowego.
Komentarze (0)