Dzisiejsza panorama "antykorozji" jest lustrzanym odbiciem tamtej sytuacji. Lustrzanym, czyli odwrotnym. Czas zredukował wachlarz potrzeb do granicy przetrwania branży, natomiast liczba propozycji materiałowych urosła do przysłowiowego "przebierać i wybierać". Producenci ścigają się zasypując warsztaty robót chemoodpornych informacjami technicznymi, katalogami i prospektami. W obliczu lawiny propozycji można odnieść wrażenie, iż nie ma problemu wyboru materiału ochronnego, tym bardziej, że zapisy reklamowe sięgają po tak ostre media jak stężony kwas siarkowy, kwas azotowy czy utleniacze z podchlorynami na czele. Uważne przyjrzenie się temu "nadmiarowi szczęścia" pozwala jednak na stwierdzenie, że obszerna oferta współczesnych materiałów ochronnych jest w istocie monotematyczna pod względem ich głównego przeznaczenia oraz uniwersalna pod kątem ewentualnych zastosowań. Rzecz bowiem w tym, że współczesne tendencje rozwojowe w ochronie urządzeń przemysłowych wyznaczają obiekty instalacji odsiarczania spalin (IOS) w energetyce zawodowej i w spalarniach śmieci. Znacznie mniejszy udział ? tak w ujęciu powierzchniowym, jak i wartościowym ? ma transport drogowy i kolejowy, stacje obróbki wody, oczyszczalnie ścieków oraz metalurgia metali kolorowych. Branża chemiczna ? do niedawna najważniejszy klient warsztatów antykorozyjnych ? zajmuje bardzo dalekie miejsce na liście odbiorców aparatury powłokowanej, przy czym dotyczy to w całości półproduktów, chemikaliów finalnych oraz chemii farmaceutycznej z kosmetyką włącznie. Podobnej marginalizacji ulegają urządzenia dla przemysłu spożywczego i bez narażania się na błąd szacowania można stwierdzić, że struktura głównych odbiorców "ciężkiej antykorozji przemysłowej" przez najbliższe kilkadziesiąt lat nie ulegnie poważniejszym zmianom.
Komentarze (0)