W latach 90. Komisja Europejska opublikowała szereg tzw. dyrektyw wodnych dotyczących zawartości metali w wodzie różnego pochodzenia i przeznaczenia (pitna, powierzchniowa, do kąpieli, dla ryb, miejska). W 2000 roku opublikowano ramową Dyrektywę Wodną 2000/60/WE (RDW) z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającą ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej. W dyrektywie sklasyfikowano 32 grupy substancji niebezpiecznych dla środowiska, których poziom należy monitorować i ograniczać oraz wykaz obowiązujących dyrektyw i innych środków prawnych szczegółowo regulujących przestrzeganie zapisów dyrektywy. Nie wymieniono w niej cynku, jak również w dyrektywie 98/83/WE odnoszącej się do jakości wody do spożycia. W krajowych przepisach prawnych zawartość cynku w wodach powierzchniowych wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia oraz dla hodowli ryb i skorupiaków zawiera Ustawa Prawo wodne z dnia 18 lipca 2005. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019 z późniejszymi zmianami oraz rozporządzenia do tej ustawy.
Podsumowanie
W Polsce nie wykonywano dotychczas analiz udziału poszczególnych branży przemysłowych w emisji cynku do środowiska. Przedstawiona analiza danych literaturowych, jak również informacji z krajowego monitoringu środowiska wskazuje, że emisja cynku z produktów jego korozji ma niewielki udział w zanieczyszczeniu środowiska w Polsce. Dane odnośnie depozycji cynku z opadów wskazują na przeważający udział przemysłu i transportu drogowego w zanieczyszczeniu środowiska. Stężenie cynku w wodach powierzchniowych i glebie może być podwyższone w bezpośrednim sąsiedztwie (kilkadziesiąt metrów) konstrukcji ocynkowanych niezabezpieczonych powłokami organicznymi lub nieorganicznymi. Natomiast cynk z opadów spływających z elementów ocynkowanych przechodząc do gleby staje się w przeważającej ilości nieaktywny chemicznie i biologicznie, ponieważ w 70-99% (w zależności od pH gleby) jest kompleksowany przez związki organiczne.
Komentarze (0)