Kulki szklane jako ścierniwo do obróbki strumieniowo-ściernej powierzchni
Kulki szklane mają wiele zastosowań związanych nie tylko z pneumatyczną obróbką strumieniowo-ścierną, lecz także są wykorzystywane jako dodatek refleksyjny (kulki refleksyjne) do farb cienko i grubopowłokowych przeznaczonych do wykonywania poziomych znaków drogowych, jako wypełnienie poprawiające własności tworzyw sztucznych, do produkcji kosmetyków, jako złoże filtracyjne oraz do procesów przemysłu chemicznego. Obok tradycyjnych kulek szklanych, produkowane są mikrokulki w postaci baniek szklanych oraz fluoryzujące.
Wytwarzanie kulek szklanych wszelkiego typu opiera się na procesach produkcyjnych pokazanych na schemacie poniżej: załadunek stłuczki szklanej okiennej, kruszenie jej, suszenie, mielenie, stabilizacja termiczna granulatu dla usunięcia naprężeń wewnętrznych, zaokrąglanie termiczne i wygładzanie powierzchni kulek, sortowanie sitowe, obróbka powierzchni kulek (jeśli są to kulki refleksyjne), pakowanie.
Kulki szklane do obróbki strumieniowo-ściernej powierzchni są ścierniwem niemetalowym, syntetycznym, kilkakrotnego użytku. Mają one ziarna ścierne okrągłe o wyjątkowo gładkiej powierzchni. Wytworzone są przeważnie ze szkła sodowo-wapniowego mającego postać przechłodzonej, bezpostaciowej (niekrystalicznej) masy szklistej. Znajdująca się w pokazanym w tabeli 1 składzie chemicznym tlenkowym szkła krzemionka jest w całości związana chemicznie, tworząc krzemiany z tlenkami alkalicznymi. W wyniku tego nie zawiera wolnej, chemicznie niezwiązanej krzemionki SiO2, dzięki temu ścierniwo szklane jest zaliczane do ekologicznych. Kulki mogą być stosowane zamiast piasku kwarcowego, który podlega zakazowi stosowania w obróbce strumieniowo-ściernej powierzchni na sucho od 1 maja 2004 roku (rozporządzenie ministra przemysłu Dz. U. 16 poz. 516 z 2004 roku). Do materiałów szkłotwórczych należą krzemionka SiO2 i tlenki: B2O3, TiO2 (pozycje 1, 6 i 10) i inne. Dodawanie do materiałów szkłotwórczych tlenków alkalicznych Na2O i K2O (pozycja 2 i 3) lub dwuwartościowych: CaO, MgO, BaO i PbO (4 i 5) oraz innych, tak zwanych „modyfikatorów”, ułatwia topienie oraz zmienia właściwości szkła, tlenki zwiększają też możliwości „przechładzania” stopu, to jest bezpostaciowego zeszklenia bez krystalizacji. Dodaje się także tlenki takie, jak: Al2O3, TiO2 (pozycja 7 i 10) oraz inne odgrywające rolę częściowo szkłotwórczą a częściowo modyfikującą. Natomiast tlenki żelaza, pył żelazny i SO3 (pozycje 8, 9 i 11) są zanieczyszczeniami szkła, których należy unikać [2]. Do produkcji kulek szklanych stosuje się szkło sodowo-wapniowe o składzie najbardziej zbliżonym do szkła okiennego (stłuczka szkła okiennego i dodatki). Każda firma posiada swoje składy szkła z dodatkami poprawiającymi sprężystość, wytrzymałość na uderzenie oraz ułatwiającymi formowanie kulek o idealnej krągłości, które są najczęściej chronione patentami.
Komentarze (0)