Artykuły branżowe

Zasada trzecia, szczególnie ważna w sytuacjach awaryjnych, wymaga „zdolności aparatów do samodzielnego grawitacyjnego opróżniania”. Założenia, że opróżnianie będzie wykonywane przy pomocy doraźnie podłączanych pomp chyba nigdzie się nie sprawdziło, a podpowiedzi pod adresem projektantów o konieczności wbudowania w najniższym punkcie aparatu króćca zrzutu awaryjnego są w najlepszym wypadku zbywane milczeniem. Rzecz staje się natomiast głośna wówczas, gdy czas wyznaczony na naprawę awaryjną powłoki jest krótszy od czasu potrzebnego na opróżnienie i osuszenie urządzenia. Blisko tego problemu leży czwarty a dotyczący „zakazu konstruowania kieszeni”, czyli przestrzeni, w których pozostaje spływające medium albo odwrotnie – gromadzi się powietrze podczas podnoszenia się lustra cieczy. Obydwa ostatnie przypadki mają szczególne znaczenie podczas wulkanizacji powłok gumowych, gdyż w „bezodpływowym jeziorku” bądź „kieszeni powietrznej” temperatura jest zawsze dużo niższa, w wyniku czego guma w tych miejscach nie jest zwulkanizowana. Stąd już jeden krok do zasady piątej mówiącej o „równowartości wszystkich, choćby najmniejszych fragmentów powłoki ochronnej”. Stwierdzenie „nie jest źle”, bo 99% wykładziny jest dobre akurat w antykorozji trzeba przeczytać odwrotnie: „jest źle”, bo 1% wykładziny jest wadliwy. I ta kwestia, zwana także „prawem słabego ogniwa”, była już na łamach niniejszego pisma w formie odrębnego artykułu omówiona („LP” 6(38)/2005).

Zasada szósta każe zwrócić uwagę na potrzebę „budowy powłok zgodnie z rzeczywistym a nie statystycznym obciążeniem eksploatacyjnym”. Różnica między jednym a drugim na pozór jest mało widoczna, ale dla praktyka obciążenie wykładziny, np. w obrębie króćców spustowych i króćców pomiarowych tego samego aparatu, to dwie zupełnie różne sprawy. Powszechnie stosowany dokumentacyjny zapis: „powierzchnie wewnętrzne wyłożyć gumą o grubości 4 mm świadczy, że „szósta zasada” nie posiada dostatecznego zrozumienia i zastosowanie tej samej powłoki ochronnej w miejscach „spokojnych” oraz narażonych na atak chemiczny medium wraz z jego agresją mechaniczną, ścieraniem, kawitacją jest co najmniej nieporozumieniem. Przeprowadzone symulacje kosztowe pokazują bowiem, że zróżnicowanie budowy powłoki daje w efekcie rozwiązania tańsze w wykonawstwie i lepsze eksploatacyjnie, co jest kontynuacją efektów oszczędnościowych. Podobnie działa zasada siódma wymagająca konstruowania powłok ochronnych z uwzględnieniem „wymiennych fragmentów w miejscach szybko zużywających się”. Wbrew pozorom, „części zamienne” wykładzin antykorozyjnych nie są ani kosztowne, ani trudne w stosowaniu, a o korzyściach wynikających z prostego tulejowania króćców czy wstawek w spustach przekonał się już niejeden użytkownik aparatury chemicznej.