Trzecia okazała się przyczyną najpoważniejszego sporu. Chodziło o zestaw kolorów. Kolor żółty cechuje się słabym kryciem. Większość producentów farb zaleca nakładanie takich kolorów na specjalnie zakolorowany podkład lub ewentualnie na podkład w białym kolorze. Uzyskanie poprawnego krycia poliuretanu w kolorze RAL 1016 przy grubości 30 ?m nie jest możliwe nawet na odpowiednio zakolorowanych podkładach, a co dopiero na ciemnym szarym, jakim jest RAL 7039. O takim zjawisku powinien wiedzieć dostawca farb, ale albo nie wiedział, albo przeoczył ten naprawdę istotny problem.
Wiele świadczy o tym, że inwestor z premedytacją przygotował taką, a nie inną specyfikację. Kiedy oczyszczono powierzchnię, pojawiły się zastrzeżenia co do profilu chropowatości. Inspektor inwestora zażądał ponownego śrutowania z zastosowaniem grubszego ścierniwa. Wykonawca jeszcze nie świadom tego, co go czeka spełnił tę prośbę. Następnie, po położeniu podkładu epoksydowego, dokonano komisyjnie pomiaru grubości, były one następujące: grubość minimalna wynosiła 42 ?m, maksymalna 120 ?m, a średnia 68 ?m. Zużycie gruntu było nieznacznie wyższe od oszacowanego przez wykonawcę, ale to w przypadku gruntu zdarza się dość często. Inwestor jednak zakwestionował uzyskane wyniki pomiarów. Stwierdził, że należy od nich odjąć poprawkę na chropowatość. Według niego, grubość minimalna wynosiła 17 ?m, a średnia 43 ?m, w związku z czym zażądał uzupełnienia warstwy gruntu. Wykonawca zaczął mieć pretensję do dostawcy o zbyt niską wydajność farby, ale jakoś przełknęli wspólnie powstałe zarzuty i powłokę uzupełniono. Nowe pomiary dały wyniki: grubość minimalna 71 ?m, średnia 96 ?m, a maksymalna 160 ?m, co po uwzględnieniu poprawki wynosiło odpowiednio: 46, 71 i 135 ?m. Powłokę odebrano i wtedy dała znać o sobie trzecia pułapka. Po nałożeniu pierwszej warstwy poliuretanu na ok. 30-40 ?m, konstrukcja zrobiła się zielona. Po licznych sporach dołożono kolejne 50 ?m. Wykonawca był już mocno stratny, a kolor dalej odbiegał od tego co pod symbolem 1016 znajdowało się na wzorniku RAL. Inwestor zagroził odstąpieniem od umowy bez zapłaty, wykonawca groził dostawcy, że nie zapłaci za tak źle kryjącą farbę. W wyniku rozmów dostawca dał dodatkowy specjalny rabat i dołożono kolejne 50 ?m. Kolor dalej nie był idealny, choć od wzorca odbiegał już minimalnie. Przy końcowym odbiorze grubości, po uwzględnieniu poprawki na chropowatość, wynosiły: minimalna 162 ?m; średnia 215 ?m, a maksymalna 320 ?m. Inwestor odmówił odbioru ze względu na problemy z kolorem oraz znaczne przegrubienie powłoki, które w świetle norm nie powinno przekraczać 240 ?m. Inspektor inwestora interpretował ten wynik jeszcze inaczej. Stwierdził, że poliuretan naniesiono miejscami na ponad 160 ?m, przegrubiając go ponad 5-krotnie. Inwestor uznał, że w takim razie wykonawca nie wykonał zlecenia i odmówił całkowicie zapłaty, grożąc jeszcze kosztami związanymi z całkowitym usunięciem powłok i ponownym malowaniem oraz stratami spowodowanymi opóźnieniem oddania obiektu do eksploatacji. Po pismach producenta farb deklarujących, że powstałe przegrubienia nie będą miały wpływu na jakość i trwałość systemu malarskiego i że spełnią oczekiwane wymagania ochronne, inwestor złagodził nieco swoje stanowisko proponując jedynie obniżenie należności o 30% z powodu różnic w kolorystyce.
Komentarze (0)