- różnice w stężeniu roztworów soli pomiędzy różnymi obszarami na powierzchni, powoduje to powstanie ogniw korozyjnych stężeniowych, a tym samym przepływ prądu korozyjnego.
Istotnym zanieczyszczeniem występującym najczęściej a obniżającym trwałość powłoki jest zapylenie powierzchni. Na nielicznych budowach można zobaczyć odkurzacze przemysłowe, za pomocą których odpylana jest powierzchnia, szczególnie po czyszczeniu strumieniowo-ściernym. Większość wykonawców stosuje nadmuch sprężonego powietrza, który to proces głównie przemieszcza pyły z jednego miejsca na drugie. Pozostawienie, nawet inertnych pyłów, nie mówiąc już o higroskopijnych, obniża przyczepność powłok. Wynika to z faktu, że prawie wszystkie farby zakotwiczają się mechanicznie, a jedyne oddziaływania z podłożem to siły międzycząsteczkowe, które działają na odległość 0,5 nm. Tak więc każdy najmniejszy pyłek osłabia zakotwiczenie powłoki. Większe zanieczyszczenia mogą przebić powłokę do podłoża i tym samym przerwać jej ciągłość. Nie bez znaczenia dla trwałości pokrycia jest również obniżona grubość powłoki na zanieczyszczeniach, a słaba ich spójność z podłożem bardzo często powoduje odpadanie zanieczyszczeń wraz z powłoką malarską. Nie bez znaczenia jest również znaczne pogorszenie wyglądu powłoki, co pokazano na fot. 8. Taki efekt uzyskano malując konstrukcję przy silnym wietrze.
Normy przywołane w tekście
1. PN-EN ISO 8501-3. Przygotowanie podłoży stalowych przed nakładaniem farb i podobnych produktów. Wzrokowa ocena czystości powierzchni. Stopnie przygotowania spoin, ostrych krawędzi i innych obszarów z wadami.
2. PN-EN ISO 12944-2. Farby i lakiery. Ochrona przed korozją konstrukcji stalowych za pomocą ochronnych systemów malarskich. Klasyfikacja środowisk.
3. PN-EN ISO 8502-9. Przygotowanie podłoży stalowych przed nakładaniem farb i podobnych produktów. Badania służące do oceny czystości powierzchni. Terenowa metoda konduktometrycznego oznaczania soli rozpuszczalnych w wodzie.
Aleksandra Baraniak
TALKOR Sp. z o.o.
Komentarze (0)