Pozostałe systemy aplikacji farb proszkowych
Istotnym dodatkiem do wariantów natryskowych aplikacji farb proszkowych jest niewątpliwie metoda zanurzeniowa, nazywana malowaniem fluidyzacyjnym. Została ona opracowana przez Edwina Gemmera jako sposób na wykonywanie powłok materiałami termoplastycznymi i opatentowana w 1953 roku. W procesie malowania fluidyzacyjnego pokrywany element jest wstępnie podgrzewany do temperatury 230-260°C i następnie zanurzany w zbiorniku wypełnionym sproszkowanym materiałem powłokowym. W dnie zbiornika znajduje się porowata membrana pozwalająca na przepływ sprężonego powietrza do wewnątrz i fluidyzację proszku. Zadanie fluidyzacji polega na stworzeniu takiej proporcji mieszaniny proszek – powietrze, by nabrała ona cech umożliwiających zanurzanie pokrywanych elementów bez jakichkolwiek utrudnień. W niektórych przypadkach tego typu malowanie może być wspomagane elektrostatycznie. Kolejnym, dodatkowym sposobem nakładania farb proszkowych jest natrysk płomieniowy, używany do aplikacji materiałów opartych na żywicach termoplastycznych. Za pomocą sprężonego powietrza proszek jest przepychany przez głowicę, w której poddawany jest bezpośredniemu działaniu płomieni, których ciepło stapia powłokę, eliminując konieczność stosowania wygrzewania. Jeszcze jednym ze znanych sposobów aplikacji proszków jest malowanie na gorąco. W tym procesie pokrywany element jest podgrzewany tak, aby napylany materiał żelował w kontakcie z jego gorącą powierzchnią. Taka aplikacja jest stosowana często do pokrywania farbami epoksydowymi ciężkich elementów o dużych pojemnościach cieplnych. Powstające tak powłoki mogą być bardzo grube, przez co znajdują zastosowanie w produkcji rurociągów i zaworów użytkowanych w skrajnie trudnych warunkach korozyjnych.
Kabiny proszkowe są projektowane tak, żeby bezpiecznie gromadzić tę część farby, która nie osiadła na pokrywanym przedmiocie. Wszystkie otwory w kabinie muszą być właściwie zaprojektowane pod kątem wielkości malowanych elementów, jak i wydajności zainstalowanych wentylatorów, dla zapewnienia właściwego obiegu powietrza. Z jednej strony proszek nie może wydostawać się na zewnątrz kabiny, z drugiej przepływ powietrza nie może być na tyle duży, by stanowił przeszkodę dla właściwego osiadania proszku podczas napylania. Są dwa podstawowe typy natryskowych kabin proszkowych. Kabiny stanowiskowe są przeznaczone do malowania pojedynczych elementów lub ich grup, zawieszanych przez operatora ręcznie. Kabiny przelotowe wyposażone są w przenośniki podwieszone zapewniające transport malowanych elementów przez kabinę, pozwalając na ciągłą, nieprzerywaną pracę przy pokrywaniu serii produktów. W zależności od planowanego zastosowania, można w kabinach proszkowych zastosować transport podwieszony malowanych elementów lub stosowany rzadziej transport dolny, wykorzystywany głównie do pokrywania jednostronnego blach stalowych. Poprawnie zaprojektowany, użytkowany i serwisowany system proszkowy powinien pozwolić na zmianę malowanego koloru farby w krótkim czasie. Konstrukcja kabiny ma decydujący wpływ na to czy jest to kilka minut, czy kilkadziesiąt. Najlepsze efekty są osiągane przy zastosowaniu do budowy kabin nieprzewodzących tworzyw sztucznych, do których naładowany proszek nie przywiera. Poza tym, czyszczenie przyspiesza owalny kształt ścian przestrzeni roboczej oraz zastosowanie innych pomocy, jak np. automatyczne szczotki i dysze odmuchujące. Są dwa podstawowe systemy odzysku proszku, cyklonowy i filtrowy. Systemy cyklonowe są dedykowane do malarni, w których często zmieniane są kolory nakładanych farby lub brak jest jednego koloru wiodącego. Są to urządzenia uniwersalne, pozwalające na dość dużą elastyczność podczas użytkowania. Systemy filtrowe są stosowane głównie tam, gdzie malujemy długie serie w jednym lub najwyżej kilku kolorach. Problemem w tego typu urządzeniach jest konieczność zapewnienia oddzielnych kompletów filtrów dla każdego nakładanego proszku.
Komentarze (0)