Śruty o nieregularnych kształtach ziaren
Surowcem wyjściowym do otrzymywania ziaren jest nowe tworzywo (materiał w postaci arkuszy lub bloków wyprodukowanych specjalnie jako półprodukt) lub produkt odpadowy powstający przy okazji produkcji takich wyrobów z tworzyw sztucznych, jak np. guziki, galanteria kuchenna, wyroby elektrotechniczne itp.
Tę grupę śrutów stanowi aktualnie osiem rodzajów tworzyw oznaczonych kolejnymi cyframi rzymskimi od I do VIII według następującego podziału:
- Typ I - śruty poliestrowe
- Typ II - śruty mocznikowo-formaldehydowe
- Typ III - śruty melaminowe
- Typ IV - śruty fenolowo-formaldehydowe
- Typ V - śruty akrylowe
- Typ VI - śruty z poliwęglanu allilowo-diglikolowego
- Typ VII - śruty żywic skrobiowo-akrylowych
- Typ VIII - śruty z kompozytu z nanocząstek żywicy aminowej zbrojonej włóknami
Wymagania stawiane wymienionym rodzajom śrutów zawarte są w amerykańskiej normie MIL-P-85891A i jej kolejnych nowelizacjach [2]. Wymagania te skoncentrowane są głównie pod kątem mediów stosowanych do usuwania powłok malarskich. Jest to szczególnie ważne w przemyśle lotniczym.
Podstawowe kryterium oceny śrutów to ich identyfikacja materiałowa. Każdy rodzaj żywicy stosowanej do otrzymywania śrutu nie może zawierać żadnych domieszek, w tym nieorganicznych wypełniaczy. Jedyną dopuszczalną domieszką jest dodatek antystatyczny. Czystość chemiczna żywicy powinna być potwierdzona badaniami metodą spektroskopii w podczerwieni. Spektrogram śrutu powinien być zgodny ze spektrogramem czystego tworzywa, z którego został otrzymany. Te spektrogramy w podczerwieni są zamieszczone w normie MIL-P-85891A. Metodą spektroskopii w podczerwieni poprzez rejestrację wartości drgań charakterystycznych możliwa jest identyfikacja grup funkcyjnych tych związków organicznych, w wyniku czego można potwierdzić w sposób jednoznaczny rodzaj tworzywa sztucznego i jego czystość chemiczną.
Śruty poliestrowe (typ I) to media otrzymywane z żywic poliestrowych, czyli produktu kopolimeryzacji rodnikowej monomeru z nienasyconą żywicą poliestrową [3]. Monomerem jest najczęściej styren, zaś żywicę poliestrową stanowi najczęściej mieszanina bezwodnika maleinowego i ftalowego z dodatkiem glikolu. W końcowym produkcie łańcuchy poliestru zostają połączone mostkami polistyrenu. Utwardzona żywica poliestrowa to produkt o gęstości 1,15-1,25 g/cm? i twardości 34-42 stopni Barcola.
Komentarze (0)