Tablica 2. Wymagania dotyczące uziarnienia śrutów z tworzyw sztucznych. [2]
Rozwój asortymentu i wykorzystania śrutów z tworzyw sztucznych
We wczesnych latach osiemdziesiątych XX w. rozpoczął się dynamiczny wzrost zainteresowania śrutami z tworzyw sztucznych. Dotyczyło to szczególnie przemysłu lotniczego USA [6], gdzie oceniano różne media celem ich użycia do obróbki kadłubów samolotów i podzespołów. Określono wówczas, że jest alternatywa dla chemicznych metod usuwania powłok malarskich. Do dyspozycji posiadano wówczas śruty typu I (poliestrowe), II (mocznikowe) i III (melaminowe). W wyniku tych prac wprowadzono do praktyki przemysłowej w 1988 r. następne typy śrutów: typ IV (fenolowo-formaldehydowe) oraz typ V (akrylowe). Określono wówczas, że użycie typu II podczas usuwania powłok malarskich wywołuje niepożądane efekty na aluminiowych podłożach (wzrost ilości pęknięć zmęczeniowych). Stosowanie śrutu akrylowego nie wywoływało tych negatywnych efektów, ale obróbka była mniej wydajna. Śrut poliestrowy (typ I) jest do usuwania powłok malarskich rzadko używany, gdyż jako najbardziej miękkie medium obróbcze nie zapewnia odpowiednio wysokiej wydajności obróbki. Kolejne dwa typy śrutów zostały upowszechnione w 1990 r. Był to typ VI (poliwęglan allilowo-diglikolowy) oraz typ VII (śrut skrobiowo-akrylowy). Później te dwa nowe typy śrutów zostały też objęte rygorami normy MIL-P-85891A. Szczególnie dużym zainteresowaniem w zakresie usuwania powłok malarskich cieszy się śrut typ VII. Został on w pełni wdrożony u wiodących światowych producentów lotniczych. To w pełni biodegradowalny produkt, co jest przecież bardzo ważne z punktu widzenia ochrony środowiska. Ostatnim osiągnięciem na polu poszukiwań optymalnych śrutów do usuwania powłok malarskich jest śrut będący produktem współczesnej nanotechnologii określony jako typ VIII. To produkt określony przez jego producenta, czyli US Technology Corporation 5, nazwą Magic został wprowadzony w przemyśle lotniczym do usuwania powłok malarskich z powierzchni kompozytów, włókien węglowych, włókien szklanych, grafitu i cienkich powierzchni aluminiowych.
Przedstawione wstępne informacje o mediach z tworzyw sztucznych powinny zachęcić do podjęcia działań mających na celu większe niż obecnie wykorzystanie metod strumieniowych w procesach usuwania powłok malarskich, szczególnie z delikatnych podłoży. Te delikatne i wybiórczo działające media są w stanie spełniać różnorodne problemy występujące w tym zakresie. Procesy obróbcze z wykorzystaniem śrutów z tworzyw sztucznych powinny być w większym niż dotychczas stopniu wykorzystywane w krajowej praktyce przemysłowej.
Komentarze (0)