- powłoka przewodząca prąd musi dokładnie pokrywać całą powierzchnię rośliny oraz mieć dobry styk z zawieszką, którą będzie doprowadzany prąd w dalszych etapach obróbki
- kolejnym wymogiem jest dobra przyczepność do podłoża, tak aby w miarę użytkowania biżuterii nie doszło do odprysków warstwy metali. Czyli roślina musi być dobrze wysuszona, czysta, dobrze odtłuszczona, a lakier nitrocelulozowy musi być nałożony bardzo starannie na całej powierzchni.
Przystępujemy teraz do nakładania warstwy przewodzącej. Najlepszymi metodami do metalizowania liści są metody chemiczne. Powłoka otrzymana tą metodą ma grubość ok. 0,1 – 1,0 μm, przy czym jest ona wrażliwa na czynniki mechaniczne i chemiczne, dlatego najczęściej proces metalizowania przeprowadza się w dwóch etapach: w pierwszym nakłada się chemicznie warstwę przewodzącą, a w drugim wytwarza się powłokę elektrolitycznie. Chemiczne nakładanie warstwy przewodzącej polega na redukcji metali z ich związków soli. Proces ten można prowadzić w fazie gazowej, ciekło-gazowej lub ciekłej. Redukcja chemiczna w fazie ciekłej polega na otrzymaniu powłoki metalicznej przez zmieszanie ze sobą dwóch roztworów zawierających reduktor oraz sole pożądanego metalu. Jest to jedna z najczęściej używanych metod metalizowania nieprzewodników. W praktyce stosuje się prawie wyłącznie srebrzenie, ze względu na dobrą przewodność elektryczną powstałej powłoki oraz łatwość jej nałożenia. Na skalę przemysłową używa się jej w procesie polewania luster oraz do wyrobu płyt winylowych. Metoda ta polega na redukcji związków amino-srebrowych. Najczęściej używa się azotanów Ag(NH3)2NO3, a reduktorem są związki organiczne. W zależności od metody może to być: aldehyd mrówkowy (formalina), winian sodowo-potasowy (sól Rochelle’a) bądź glukoza.
Drugim sposobem jest metoda pistoletowa. W metodzie tej używa się specjalnych pistoletów z dwiema dyszami. Do jednej dyszy pistoletu doprowadzany jest roztwór soli srebra, natomiast w drugiej reduktor. Oba roztwory zostają równocześnie rozpylone i redukcja zachodzi w powstałej mgle. Zredukowany metal osadza się na metalizowanym przedmiocie. W praktyce tę metodę stosuje się do wyrobu płyt winylowych. W metodzie „pistoletowej” zużycie srebra jest znacznie mniejsze niż w wannowej, jednak wymaga ona kosztownego dwudyszowego pistoletu do chemicznego metalizowania. W literaturze dla galwanotechników jest demonstrowany pistolet dwudyszowy, taki jak na rysunku 2. W praktyce pistolet ten można zastąpić zwykłymi spryskiwaczami, np. do kwiatów doniczkowych, pod warunkiem, że mają regulację wielkości strumienia wylotowego. Należy je ustawić na jak najdrobniejszą mgiełkę. W użytych spryskiwaczach nie wolno przechowywać roztworów, trzeba je oczyścić natychmiast po zakończeniu napylania. Dysze spryskiwaczy z czasem korodują, należy więc je wymienić, gdy strumień wylotowy przestanie być równomierny. Używając metody redukcji chemicznej w fazie ciekłej, ponosi się duże straty srebra. Aby zmniejszyć zużycie metalu, należy ułatwić osadzanie się srebra na powierzchni elementu metalizowanego poprzez jej uczulenie. Operacja ta polega na stworzeniu centrów aktywnych na metalizowanej powierzchni, przez co srebro łatwiej osadza się na liściu niż na ściankach naczynia. Do uczulania stosuje się najczęściej roztwory zawierające chlorek cyny (II) oraz kwas solny. Ważne jest, aby związek cyny (II) był wolny od cyny (IV). Proporcje w jakich należy użyć podanych składników zależą od sposobu uczulania. Roztwory o większej zawartości kwasu są mniej aktywne, ale za to bardziej trwałe. Natomiast roztwory mniej kwaśne są znacznie bardziej aktywne, lecz mniej trwałe. Różnice w trwałości spowodowane są tym, że w roztworze mającym kontakt z powietrzem jony cyny (II) są utleniane do cyny (IV), która nie ma własności uczulających. Natomiast jony wodorowe przeciwdziałają tej reakcji. Dlatego roztworów bardziej kwaśnych używa się przy uczulaniu przez zanurzenie. Są to roztwory wielokrotnego użytku, a czas uczulania powinien być dłuższy niż przy użyciu roztworów o mniejszej zawartości kwasu. Te drugie używa się do uczulania przez natryskiwanie lub polewanie, gdzie czas obróbki jest krótki, a aktywność roztworu duża. Otrzymany roztwór używa się tylko raz, od razu po otrzymaniu.
Komentarze (0)