Artykuły branżowe

Tabela 5. Współczynniki tarcia przy usuwaniu powłok lakierowych.

Skutki odległości dyszy od powierzchni na prędkość cząstki

Przy optymalnej odległości, prędkości cząstki ściernej mają wartości maksymalne. W pewnej odległości podkrytycznej od wylotu dyszy, gdy ta odległość jest przekroczona, prędkości zaczynają spadać z powodu hamującego wpływu tarcia powietrza. Efekt odległości jest bardziej wyraźny dla najniższego współczynnika przepływu masy, czyli największej masy powietrza do masy ścierniwa. Optymalna odległość osiąga wyższe wartości dla wyższych współczynników przepływu masy ścierniwa/powietrza Rm (przy niższej masie przepływu powietrza). Optymalne wydajności obróbki strumieniowo-ściernej ścierniwami mineralnymi drobnymi można uzyskać przy długości strumienia ściernego 150-200 ?m, o pośrednim ciężarze zbliżonych do śrutów 300-400 ?m, a śrutami 500-700 ?m.

Zależność skutków obróbki strumieniowo-ściernej od kąta nachylenia strumienia ściernego

Skutkami obróbki strumieniowo-ściernej jest ubytek masy podłoża w postaci jego erozji i chropowacenia powierzchni obrabianej i podwyższanie swobodnej energii powierzchniowej podłoża. Prędkość ziaren ściernych jest najwyższa przy prostopadłym prowadzeniu dyszy do podłoża. Wtedy zachodzi głównie utwardzanie i przecinanie powierzchni, skutecznie też usuwa się powłoki kruche, zendrę oraz twarde zanieczyszczenia. Powłoki o własnościach elastycznych najlepiej usuwać przy kącie 20-30° a luźną rdzę, zdegradowane powłoki najlepiej chropowacić pod kątem 45 do 60°. Najwyższą chropowatość powierzchni uzyskuje się przy 45°.

Przekazywanie energii ścierniwa powierzchni obrabianej

Przekazywanie energii charakteryzuje współczynnik ilości energii kinetycznej cząstek ścierniwa, która jest dostarczana do obrabianego przedmiotu na jego deformację, oczyszczanie lub renowację. Ponieważ strata energii występuje głównie w formie odkształcenia plastycznego, współczynnik oddania energii można uznać za miarę zdolności odkształcania podłoża i samych cząstek. Prosta definicja oddziaływania, gdy pomija się wpływ tarcia między powierzchnią i cząstkami jest następujący: er = vP2?/vP. Energia zostaje zużyta do odkształcenia plastycznego powierzchni, jej pęknięć, penetracji fali stresu w głąb podłoża, wydzielania ciepła i iskrzenia. Wyróżnia się dwa limity dla współczynnika oddania: dla eR = 1, gdy występuje całkowicie elastyczne reagowanie i energia nie jest przekazywana do obrabianego przedmiotu i eR = 0, gdy powierzchnia wykonana w całości z tworzywa sztucznego daje odpowiedź i cała energia kinetyczna jest rozpraszana na powierzchni obrabianej.