- ebonitu uniwersalnego na bazie kauczuku naturalnego (NR), wulkanizowanego w autoklawie, do zastosowań w aparaturze chemicznej z odmianą pozbawioną związków wapnia i magnezu, czego wymaga produkcja chloru i ługu sodowego metodą elektrolizy membranowej,
- ebonitu do zastosowań poligonowych, z kauczuku izoprenowego i styrenowo-butadienowego (IR/SBR), łatwo wulkanizującego się w gorącej wodzie lub ogrzanym powietrzu,
- ebonitu dopuszczonego do kontaktu z wodą pitną i artykułami spożywczymi, wytwarzanego głównie z mieszanki kauczuku naturalnego i styrenowo-butadienowego (NR/SBR).
Asortyment gum twardych uzupełniają płyty sprzedawane w postaci zwulkanizowanej i używane do wykładania przylg kołnierzowych, materiały prądoprzewodzące zapobiegające samorzutnym iskrzeniom elektrostatycznym i „superspecjalne” – stosowane np. w technice radiacyjnej oraz elektrowniach atomowych
- wykładziny uniwersalne polichloroprenowe (CR) i chlorobutylowe (CIIR) aplikowane w zastosowaniach ogólnoprzemysłowych z wulkanizacją ciśnieniową,
- gumy na bazie kauczuku bromobutylowego (BIIR) o podwyższonej odporności chemicznej, w tym odmiany samowulkanizujące, charakteryzujące się wyjątkowo niską przepuszczalnością dyfuzyjną dla gazów spalinowych i pary wodnej z zachowaniem tych własności do temperatury rzędu 110oC, stosowane w urządzeniach odsiarczania spalin,
n gumy oparte na chlorosulfonowanym polietylenie (CSM), przewidziane dla środowisk silnie utleniających, jak kwasy chromowe czy roztwory podchlorynu sodowego,
- wyroby o szczególnie wysokiej odporności na ścieranie, wykonywane z kauczuku naturalnego (NR),
Wspólną cechą wyżej wymienionych gum oferowanych przez wiodące firmy jest to, że wszystkie produkowane są metodą wytłaczania z odgazowaniem próżniowym i całkowitym uspokojeniem wstęgi, co eliminuje zjawisko skurczu rozkrojów i nie potęguje sił skurczowych podczas wulkanizacji. Większość gum miękkich jest oferowana także w postaci arkuszy zwulkanizowanych, co umożliwia budowanie z nich powłok z możliwością oddawania do eksploatacji bezpośrednio po wyklejeniu. Ponadto – każda z gum sprzedawana jest z właściwym sobie systemem gruntów i klejów na podłoża stalowe i betonowe oraz z kompletami materiałów naprawczych. Dla projektantów i użytkowników ważna także jest informacja, że wśród oferowanych materiałów wykładzinowych można spotkać gumy chemoodporne na bazie kauczuku nitrylowego (NBR), fluorowego (FKM) oraz ropylenofluoroetylenowego (TFE/P). Reklamowane są jako wyjątkowo odporne z własnościami bliskimi znanym „teflonom”. To oczywiście prawda ale z zastrzeżeniem, że te gumy – podobnie jak prostszy od nich kauczuk etylenowo-propylenowy (EPDM) – nie posiadają opracowanych systemów klejowych i mimo zachęcających właściwości nie mogą być stosowane jako wykładziny chemoodporne montowane we wnętrzach aparatury chemicznej i innych urządzeń przemysłowych. Ich zastosowanie ograniczone jest – przynajmniej na razie – do produkcji wyrobów typu: uszczelki, węże, membrany, kompensatory i inne podobne im wyroby. Podobną uwagę można sformułować w odniesieniu do gum „podchlorynowych”, które nakładane „na gorąco” rzeczywiście spełniają warunki eksploatacyjne w środowisku utleniaczy, natomiast nakładane „ na zimno” nie wykazują dostatecznej trwałości z powodu braku dostatecznej odporności własnych systemów klejowych.
