Artykuły branżowe

- Adhezja adsorpcyjna (dyspersyjna) jest powszechnie spotykaną przyczepnością dwu materiałów, która istnieje dzięki utrzymywaniu ich razem poprzez siły Van der Waalsa: to jest przyciąganie między dwiema cząsteczkami, których każda ma regiony niewielkich ładunków ujemnych dodatnich. prostym przypadku cząsteczek polarnej średniej gęstości ładunku, choć większych lub bardziej złożonych cząsteczkach może zaistnieć wiele "pól" większym pozytywnym lub negatywnym ładunku. przypadkach, gdy kąt zwilżania powierzchni jest niski, zachodzi większa przyczepność. Wynika to większej powierzchni styku między powierzchniami (fazami) ciekłymi stałymi większej energii powierzchniowej. Schonhorn H. oraz Guerra C.R., Healy T.W. zakładają, że wytworzenie wiązań adhezyjnych jest wynikiem uprzedniej adsorpcji cząstek polimeru na powierzchni metalu. Efekt ten powoduje zbliżenie obu faz na odległość umożliwiającą powstanie oddziaływań Van der Waalsa, postaci wiązań wodorowych, nawet wiązań chemicznych pomiędzy chronionym metalem spoiwem reaktywnego lakieru. Adhezja taka zachodzi głównie przypadku malowania metali kolorowych (Zn, Cu, Al) (niskiej energii swobodnej powierzchni), których powierzchnia została uprzednio poddana odpowiedniej obróbce chemicznej lub elektrochemicznej, polegającej na wytworzeniu specjalnych warstw powierzchniowych zdolnych do reakcji ze spoiwami farb gruntowych (fosforanowanie, pasywacja chromianowa itp.)[8].

- Adhezja elektrostatyczna - niektóre materiały mogą przesunąć elektrony, prowadząc do utworzenia różnicy ładunku elektrycznym ułatwiające przyłączenie metalu powłoką ochronną. Powoduje to strukturę podobną do kondensatora tworzy elektrostatyczne życie pomiędzy tymi materiałami [4]. Według Guerra C.R. Healy T.W., adhezja elektrostatyczna odnosi się do powłok lakierowych nakładanych na powierzchnię stali bezpośrednio po jej obróbce strumieniowo-ściernej. Obróbka taka, oprócz właściwego przygotowania powierzchni stali przed malowaniem, powoduje wzbudzenie na powierzchni metalu swobodnych elektronów, przez to jej elektrostatyczne naładowanie. Zgodnie tą teorią, następuje przyciąganie się granicznych warstw powłoki metalu na skutek występowania na nich różnoimiennych ładunków elektrycznych. Efekt taki ma praktyczne znaczenie dla powłok lakierowych nakładanych od 4 do 6 godzin po wykonanej obróbce powierzchniowej. Po takim czasie stan wzbudzenia elektronów na powierzchni stali zanika [8].

- Adhezja dyfuzyjna. Według Vojutskiego P.P., mechanizm ten dotyczy wzajemnej przyczepności kolejno nakładanych warstw powłok lakierowych zapewniający odpowiednią zwartość (kohezję) systemu powłok ochronnych. Teoria ta zakłada, że wzajemne oddziaływanie przylegających do siebie warstw polimerów powoduje wzajemną dyfuzję międzyfazową makrocząsteczek ich fragmentów. Po utwardzeniu się obu warstw polimerów fragmenty łańcucha, które przeniknęły głąb obu faz powodują scalanie się całej powłoki. Jednocześnie możliwe jest wtedy występowanie oddziaływań molekularnych różnych grup funkcyjnych polimeru [8].