Norma PN-EN ISO 19840 podaje też zalecenia dotyczące minimalnej liczby pomiarów w zależności od wielkości powierzchni (tab. 3).
W tabeli znajduje się kolumna zatytułowana "Maksymalna liczba powtórzeń". Oznacza ona, że jeżeli pojedynczy pomiar nie spełnia opisanych wcześniej kryteriów przyjęcia, można go powtórzyć, ale tylko w odległości do 10 mm od miejsca, w którym wykonano ten niespełniający kryteriów pomiar. Jeżeli wynik nowego pomiaru spełnia kryteria przyjęcia, stary pomiar należy odrzucić. Jednak liczba tych powtórzeń ograniczona jest wartościami podanymi w tabeli. Oczywiście, jeżeli powtórzenie dało również wynik spoza zakresu spełniającego kryteria, należy uznać, że powłoka nie spełnia kryteriów grubości.
Na zakończenie warto wspomnieć o nowej metodzie oceny grubości powłok, opracowanej w Instytucie Badawczym Dróg i Mostów. Metoda została nazwana w skrócie PGP (pomiarowa grubość powłoki). Zasada jej polega na:
- wyliczeniu średniej arytmetycznej tych pomiarów i odchylenia standardowego;
- wyznaczeniu pomiarowej grubości powłoki (PGP);
- porównaniu PGP ze specyfikowaną grubością powłoki lub NDFT.
Metoda ma tę zaletę, że wynik pojedynczego pomiaru (nawet z uwzględnieniem powtórzeń podanych w tabeli 3) nie decyduje o odrzuceniu powłoki. Nie jest to metoda powszechnie akceptowana, ale warto ją zaproponować jako kryterium oceny grubości powłok, szczególnie na dużych lub bardzo skomplikowanych konstrukcjach.
*Spis źródeł dostępny w redakcji
e-mail: redakcja@lakiernictwo.net
Michał Jaczewski
Komentarze (1)