Artykuły branżowe

Ad. 1. Wybierając system wiążący inny niż klasyczny poliester/HAA należy się liczyć ze wzrostem kosztów, czasami oznacza to też akceptację emisji kaprolaktamu. Najlepszymi systemami poliuretanowymi, przy zastosowaniu zewnętrznym, są te oparte na utwardzaczach wykorzystujących czynnik blokujący, np. kaprolaktam. Systemy oparte na utwardzaczach poliuretanowych bez emisji, aby zapewnić odpowiednie właściwości przy zastosowaniu zewnętrznym, wymagają dodatkowych zabiegów, które podwyższają koszt receptury.

Ad. 2. Większa gęstość sieciowania zmniejsza problem blaknięcia, ale z drugiej strony wiąże się też ze wzrostem kosztów receptury (więcej utwardzacza w recepturze), pogorszeniem się wyglądu powłoki (efekt skórki pomarańczowej), mniejszą odpornością na czynniki atmosferyczne (powłoki oparte na systemie poliester/HAA z wyższą zawartością utwardzacza wykazują niższą odporność na promieniowanie UV).

Ad. 3. W przypadku farb proszkowych w wersji satyna lub mat wybór wypełniaczy nie stanowi większego problemu. Najlepszą opcją w tym wypadku jest wypełniacz SFO. Problem powstaje w momencie, gdy chodzi o farbę w wersji połysk, wtedy najczęściej używanym wypełniaczem jest blanc fixe, niestety jest on też najbardziej wrażliwy na blaknięcie. Jednocześnie użycie innych wypełniaczy nie jest możliwe z różnych względów (niektóre wpływają negatywnie na odporność zewnętrzną, inne redukują połysk). Z drugiej strony, farba proszkowa bez wypełniaczy byłaby bardzo droga, a poza tym miałaby słabsze właściwości ochronne ze względu na zredukowany efekt bariery i mniejszą twardość powłoki.

Nowy system poliestrowy odporny na odbarwienia dla wersji w połysku i satynie

Laboratorium ST Powder Coatings zdecydowało się jeszcze raz przeanalizować dokładnie wszystkie surowce, aby ostatecznie rozwiązać problem odbarwień. Rezultatem tych prac jest odkrycie, że klasyczny system 95:5 poliester/HAA, nawet przy użyciu wypełniacza blanc fixe, pozwala na znaczne zredukowanie problemu blaknięcia. Oceniając odporność na odbarwienia, laboratorium posłużyło się dwiema opisanymi poniżej metodami: pierwsza z nich sugerowana przez AITAL3, druga przez GSB4.

Metoda oceniająca efekt blaknięcia według metodologii sugerowanej przez AITAL

Próbkę wymalowaną farbą proszkową do analizy zanurza się do wysokości 3/4 w zdemineralizowanej wodzie podgrzanej uprzednio do 60°C (+/-2°C). Po 24 h (+/-5 min) próbkę wyjmuje się i natychmiast suszy. Po 24 h (+/- 2 h) określa się deltę E pomiędzy częścią blaszki, która była zanurzona, a częścią, która nie była. Metoda użyta do określenia delty E to ISO 7724-3/1984 (spekularność uwzględniona).