- płyta wiórowa niezabezpieczona ogniochronnie grubości (12±2) mm, gęstości (680±50) kg/m3 klasyfikacji D-s2,d0;
- sklejka niezabezpieczona ogniochronnie grubości (9±1) mm, gęstości (450±50) kg/m3 klasyfikacji D-s2,d0.
Wyniki badań użyciem ww. standardowych podłoży mają zastosowanie wówczas, gdy gęstość podłoża rzeczywistego, czyli drewna lub płyty, na którą aplikujemy lakier wynosi co najmniej 75% nominalnej gęstości podłoża standardowego, czyli co najmniej 510 kg/m3, jeżeli badanie wykonano na płycie wiórowej oraz 338 kg/m3, jeżeli badanie wykonano na sklejce. Norma EN 13501-1 przewiduje również stosowanie podłoży rzeczywistych, na przykład desek drewna sosnowego lub innych gatunków. tym przypadku klasyfikacja odnosi się tylko do tego podłoża końcowym zastosowaniu określającym między innymi sposób łączenia desek ich montażu do ściany. Sposób montażu jest ważnym aspektem, gdyż na podstawie przeprowadzonych badań wg PN-EN 138239 lub PN-EN ISO 9239-110 mogą występować pewne ograniczenia. Klasyfikacja zawiera punkt pt. „Zakres zastosowania”. Są nim zawarte takie informacje, jak: występowanie lub nie pustek powietrznych, rodzaj stosowanego kleju oraz wszystkie inne informacje ograniczające obszar, którym obowiązuje klasyfikacja materiału.
Prawdziwy lakier ogniochronny powinien się charakteryzować wysoką skutecznością zabezpieczenia drewna jednocześnie wykazywać podstawowe cechy wyrobu lakierowego, czyli:
- łatwość aplikacji metodami stosowanymi przemyśle lakierniczym, głównie natrysk;
- możliwość uzyskania prawidłowej powłoki lakierowej bez wad;
- wykazywanie przez powłokę podstawowych właściwości charakterystycznych dla powłok lakierowych: estetyczny wygląd, twardość, odporność na zarysowania, odporność na wodę inne ciecze, odporność na ścieranie (szczególnie ważna przypadku lakierów parkietowych), itd.
Co to znaczy wysoka skuteczność zabezpieczenia? Oznacza to, że materiał łatwo zapalny, jakim jest np. płyta wiórowa – Euroklasa D-s2,d0 po pokryciu lakierem ogniochronnym będzie materiałem trudno zapalnym lub niezapalnym (odpowiadające Euroklasy zamieszczono tabeli 1). Praktyka wskazuje, że niezwykle trudno jest opracować lakier wysokiej skuteczności, którego aplikacja właściwości powłok byłyby zadowalające punktu widzenia lakiernika. Lakiery tworzące powłoki dobrych parametrach użytkowych wykazują zazwyczaj słabą skuteczność ogniochronną. Lakiery wysokiej skuteczności ogniochronnej, często pęczniejące [2], mogą być trudne aplikacji, parametry techniczne uzyskanych powłok są zazwyczaj dużo gorsze od parametrów typowych lakierów do drewna. Dlatego powinno się je raczej określać mianem „powłok ogniochronnych”.
Komentarze (0)