-antykorozyjna, której nanowarstwa zewnętrzna powinna charakteryzować się kompatybilnością w stosunku do ekranującej kompozycji farby ciekłej przeznaczonej do wytworzenia warstw ekranujących.
Warstwy ekranujące kompozytów powłokowych („międzywarstwy”)
Ekranująca kompozycja farby ciekłej, nakładana na stały antykorozyjny kompozyt powłokowy, powinna charakteryzować się dobrą jego zwilżalnością. Zjawiska fizykochemiczne zachodzące na styku stały antykorozyjny kompozyt powłokowy – kompozycja farby ciekłej ekranującej w swej ogólności są identyczne jak opisane powyżej. Wytworzone mikrowarstwy ekranujące, w tym znaczeniu modelowym są zasadniczą częścią każdego z ekranujących kompozytów powłokowych, stanowią wielofazowe układy spoiwa, wypełniaczy a przede wszystkim pigmentów barierowych. Najczęściej stosowanymi pigmentami barierowymi są minerały o charakterystycznej blaszkowatej strukturze – łyszczyki (miki), tj. uwodnione glinokrzemiany potasu z wbudowanymi kationami glinu, żelaza i innych metali. Największe znaczenie w zastosowaniach przemysłowych zdobył sobie tlenek żelaza o strukturze miki („błyszcz żelaza”, MIOX), tworząc w międzywarstwie znakomitą barierę, chroniącą metal przed przenikaniem agresywnych czynników chemicznych (mgły solnej, dwutlenku siarki, soli amonowych i innych) a przede wszystkim wilgoci i tlenu. W ochronie przed korozją mikrowarstwy ekranujące mają równie duże znaczenie jak warstwa kompozytu powłokowego antykorozyjnego. Nie mają natomiast wpływu na antyelektrostatyczne właściwości wielowarstwowych kompozytów powłokowych.
Właściwości antystatyczne powłok ochronnych osiągano dotychczas na skalę przemysłową głównie poprzez modyfikowanie farb sadzą, grafitem lub związkami organicznymi o silnie spolaryzowanej strukturze, o zdolnościach dyfuzyjnych do wierzchniej warstwy powłoki, tak aby ich grupy funkcyjne zapewniały hydrofilowość całej powierzchni powłoki stykającej się z atmosferą zewnętrzną. Jednakże rozwiązania te są niezadowalające. Pigmentowanie farby sadzą, grafitem uniemożliwia uzyskiwanie barwnych czy transparentnych powłok ochronnych. Stosowanie zaś ciekłych związków organicznych jako antystatyków okazało się w praktyce mało użyteczne lub wręcz niemożliwe. Powłoki tak modyfikowane charakteryzują się nietrwałymi właściwościami antystatycznymi i jako warstwa przede wszystkim organiczna, polimerowa o cechach izolacyjnych, których rezystancja powierzchniowa znacznie przekracza wartość 109 W, staje się warstwą bardzo niebezpieczną w atmosferze potencjalnie wybuchowej. Dopiero w ostatnich latach na rynku pojawiły się pigmenty nieorganiczne, pozwalające uzyskiwać powłoki ochronne o trwałych właściwościach antystatycznych i dowolnej kolorystyce. Antystatyczna kompozycja farby ciekłej powinna charakteryzować się również właściwościami blokującymi.
Komentarze (0)